Kogo wkurzają millenialsi

18 gru Kogo wkurzają millenialsi

Od razu mówię, że mnie nie. Ja ich uwielbiam i jestem z nich dumna, zwłaszcza, że w przypadku dwóch egzemplarzy przyznaję się do współautorstwa i podpisuję obiema rękami.

Natomiast autorzy artykułów o tym pokoleniu, urodzonym w latach 1980-2000 (mniej więcej, różnie to jest podawane) zazwyczaj biadolą z jaką to trudną i roszczeniową generacją mamy do czynienia.

Nie chcą brać nadgodzin, ani utożsamiać się z firmą. Ba, w ogóle nie chcą pracować w firmach, które działają niezgodnie z ich poglądami na świat. Na przykład w rzeźniach, albo koncernach tytoniowych. Zmieniają pracę częściej niż babcia zimowe rękawiczki. Przy kupowaniu produktu ważniejsza jest dla nich opinia o nim na fejsie niż udana kampania reklamowa specjalistów d/s marketingu. Nie rozstają się ze swoimi smartfonami. I tak dalej.

Po kolei. Ten żałobny lament o nielojalności wobec firmy. Pamiętam, jak to było w przypadku mojego męża, przedstawiciela pokolenia X. Lojalnie poświęcał swojej korporacji czas i wysiłek, nie licząc godzin i lat. Firma była ważniejsza niż rodzina, czas wolny, czy pasje. Po 10-latach i wyssaniu wszelkiej energii, korporacja rozstała się z nim z dnia na dzień, co przypłacił takim stresem, że skończyło się na kardiologii.

Roszczeniowość. No bezczelni są, słowo daję. Chcą przyzwoitych zarobków, na przykład w medycynie, i sobie robią strajk rezydentów, zamiast pokornie dołączyć do ogona orszaku medycznych kacyków, uwłaszczonych na pseudo-państwowych oddziałach i cierpliwie poczekać, aż coś im skapnie z pańskiego stołu po 20-stu latach potakiwania panu ordynatorowi.

Nie chcą kupować mieszkań, wolą wynajmować. No kto to widział, żeby tak sobie żyć swobodnie, bez pętli kredytowej na szyi, za to z możliwością spakowania się w dowolnej chwili i wyruszenia dokądkolwiek. Zwłaszcza w świecie pracy mobilnej i przy opanowaniu technologii informatycznych. Banki są nieutulone w żalu.

Nie mają szacunku dla autorytetów. I jak autorytet plecie bzdury, to mu to publicznie wytkną, bez żadnych hamulców. Pamiętam, jak musiałam iść do szkoły, bo młodsza napyskowała wychowawczyni. Pytam ją wcześniej- o co chodzi, i słyszę, że tak się podziało, bo pani jest głupia. Okadzam dydaktycznym smrodkiem, że tak nie wolno, nauczycieli trzeba szanować i tak dalej. Po czym idę na rozmowę i przekonuję się, że (sorry!) -pani JEST  głupia. Kurtyna.

Ja nie mówię, że millenialsi to jakiś zbiór ideałów. Ale przeważnie ci, których spotykam to fajni, bystrzy młodzi ludzie i w kontaktach z nimi można się wiele nauczyć. Pod warunkiem, że nie okopiemy się na stanowisku, że jesteśmy starsi, to wiemy lepiej. Najczęściej nie wiemy. My się uczymy wirtualnego świata, oni się w nim urodzili i to ich środowisko naturalne. Świat realny też zmienia się tak szybko, że ledwie nadążamy, albo i nie. Dlatego strojenie się w piórka autorytetu tylko z powodu peselu oni uważają za śmieszne i mają rację.

Cholera, za wcześnie się urodziłam.