Dzbany mszalne

10 lut Dzbany mszalne

Scrolluję sobie rankiem fejsa, a tam znajome wiedźmy wrzuciły link do rozmowy Wojciecha Eichelbergera z Tomaszem Jastrunem „Jak otworzyć twarde serce?”. W pierwszej chwili myślę, że chodzi o nas i męskie żale, że my takie nieużyte, okrutne i mało empatycznie podchodzimy do facetów. No to się rzucam jak wilk na ananasy, bo ciekawa jestem co dwaj panowie mają do powiedzenia o uwodzeniu kobiet, w końcu znawcy tematu. Okazuje się jednak, że to twarde serce, to jednak jest męskie i to my mamy otwierać. Trochę mi się robi słabo na myśl, że znowu robota spadnie na nas, bo z rozmowy wynika, że oni jak ta puszka tuńczyka, a my musimy piłować stal, żeby się dobrać do smakowitego wnętrza. No dobra, jak się nie ma, co się lubi.. Czytam. Wprawdzie po ostatnim sabacie zbiorowo uznałyśmy się za lesbijki, ale może dobrze wiedzieć jak dobrać się do tego męskiego serca, gdyby nam jednak przeszło.

Dobrnęłam do zdania:” To zaskakujące, jak powszechne jest wśród kobiet przekonanie, że faceci to półgłówki, którymi rządzą ich genitalia ” i naprawdę nie wiem- skąd nam to do głów przychodzi?? Coś może powinni na ten temat wiedzieć szanowni autorzy, których życiorysy świadczą o tym, że nie jest ono tak całkiem bezzasadne. Ja się nie czepiam. Jako admiratorka tez stawianych przez socjobiologię, w ogóle nie mam za złe panom ich ulegania magii młodości, urody i wdzięku naszej płci. Tylko proszę o szczerość, jak się chce robić za autorytet. Czemu na ogół jest tak, że facet, który ewidentnie daje dowody, że socjobiologia się nie myli, musi dorabiać do tego ideologię „nie chodzi o to, że jest taka młoda, ona ma OSOBOWOŚĆ”. Ciekawe, czy jak przepakujemy ową osobowość w ciało brzydsze i starsze, to nadal będą zainteresowani?

Więc mnie się od razu nie chce porozumiewać, bo jak mamy ze sobą naprawdę rozmawiać, to mówmy sobie prawdę. Jak choćby ten pisarz, co zebrał ostatnio falę hejtu za szczere przyznanie się do upodobania w dwudziestolatkach. Hejtu, moim zdaniem, niesłusznego, mnie się też bardziej podobają dwudziestolatki od 50-latków i co poradzę. Zwłaszcza, że mężczyźni raczej stronią od zabiegów medycyny estetycznej i wiek bardziej widać.

Powiem więcej, jak już przeczytam całość, bo z samej rozmowy wynika dla mnie, że mężczyźni, nawet ci, wydawałoby się, wrażliwi (poeta) i świadomi (psychoterapeuta) nadal uważają, że na związkach zależy głównie kobietom i po prostu ze skóry wyjdą, żeby się z upatrzonym egzemplarzem dogadać jak z człowiekiem. Zrozumieć, ugłaskać i oswoić. Przygarnąć na stałe do stołu i łoża.

Oczekiwałałabym, że tak dojrzali wiekiem i doświadczeniem, panowie, udzielą swoim młodszym kolegom paru rad typu „Jakich sztuczek użyć w łóżku, żeby ona chciała drugiej randki?” Albo zrobią listę 100-tu śniadań, po których ona wróci na kolację. Tymczasem okazuje się, że oni nadal żyją w świecie, w którym to meandrami duszy mężczyzny należy się bezustannie zajmować.

No to mam dla Was, panowie, wiadomość. Świat się zmienił i trochę nie nadążacie.

Przeczytałam gdzieś zdanie, że kobiety szukają mężczyzn, których jeszcze nie ma, a mężczyźni kobiet, których JUŻ NIE MA. Także piłka po waszej stronie. Do roboty.