Antykruchość

20 maj Antykruchość

Bardzo dobra książka pod tym właśnie tytułem. „Antykruchość” Nassima Taleba, czyli „Jak żyć w świecie, którego nie rozumiemy”.

Dodam, że bardzo też filozoficzno-ekonomiczna, żeby się nie zawiodły te, które jednak wolą fabułę. Ja już jestem w wieku, że fabuła mnie nudzi, bo ileż można czytać wariacji na te same 5 tematów. A tyle jest podstawowych fabuł.

Poprzednia książka tegoż autora, czyli „Czarny Łabędź” sporo namieszała w świecie ekonomii, a pisarz zwierza się, że nawet zapisał się z jej powodu na siłownię, bo zaczął otrzymywać groźby karalne. A to mianowicie z powodu tezy postawionej w Łabędziu, że wszelkimi prognozami słono opłacanych specjalistów od finansów i giełdy to sobie można..hmm. powiedzmy, wytapetować ściany. Historia dowodzi, że żadne prognozy nie mają sensu, bowiem co jakiś czas następuje wydarzenie, którego kompletnie nikt nie przewidział i wywraca wszystko do góry nogami.

W Antykruchości Taleb pisze o tym, jak sobie z wiedzą o Czarnych Łabędziach radzić, żeby nie zwariować, nie wylądować pod mostem, względnie z niego nie skoczyć. Wobec zmienności świata jesteśmy bezsilni i bezbronni, choć jednak nie tak do końca. Ostatecznie sam fakt, że zdołaliśmy się urodzić świadczy o tym, że sami też jesteśmy czymś w rodzaju Czarnego Łabędzia, czyli zdarzeniem wysoce nieprawdopodobnym, które jednak zaistniało i ma wpływa na ten świat. Teza ta dosyć się pokrywa z tak zwanym „szczęściem ateisty”, który cieszy się z faktu, że po prostu żyje, bo to zdarzenie wyjątkowe i niewiele trzeba było, żeby do niego nie doszło. Wystarczyłoby, żeby mamusię tego dnia bolała głowa, albo inny plemnik był szybszy.

Wracając do ad rema, to w skrócie rzecz ujmując, autorowi chodzi o to, że skoro nie jesteśmy w stanie przewidzieć niczego w chaosie świata, to trzeba po prostu założyć z góry, że co jakiś czas będzie dochodziło do wydarzeń typu wojna, kryzys, albo obecna pandemia. Czyli do wydarzeń mających na nas ogromny wpływ. A jeśli nie możemy przewidzieć jaki akurat tym razem Łabędź przypłynie, to jedynym mechanizmem obronnym jest właśnie owa tytułowa ANTYKRUCHOŚĆ. Czyli mniej filozoficznie rzecz ujmując, umiejętność przystosowania się do zmian. Ba, ciągnięcia z tych zmian korzyści, ale to już wyższy stopień wtajemniczenia. O tym napiszę, jak dobrnę do końca, jestem w połowie.

I tak sobie myślę, że to co filozof, trader i ekonomista w jednym wykoncypował w pocie czoła i za co zbiera zasłużone nagrody, to my mamy, moje drogie, we krwi.

Czy też w genach. Umiejętność przetrwania wojen plemiennych, najazdów wroga, chudych lat i czarnej śmierci. Susz i powodzi. Porwań, gwałtów i migracji.

Sympatyczni koledzy co i rusz wymyślali różne wojenki, albo krucjaty. Ewentualnie wyruszali w łupinkach na odkrywanie Ameryki, lub siedzieli w laboratoriach i kombinowali z prądem.

Natomiast to my miałyśmy główki pełne myślenia o tym, jak tu zapewnić przetrwanie sobie i potomstwu. Niezależnie od faktu, że tatuś raczył polec za ojczyznę, albo nie wrócił z polowania.

Mam na to przykłady w rodzinnych historiach. Dziadziuś ganiał z karabinem po lesie, a babcia starała się przetrwać z niemowlęciem u piersi. A potem wyciągała go za łapówki z ubeckiego więzienia.

Zgadnijcie, kto dostał Virtuti Militari.