Puść mnie, mamo

27 maj Puść mnie, mamo

Czytam sobie komentarze pod „Chińska stópką” i dużo tam smutnych refleksji na temat matek, które nie ukochały tak jak powinny. Zamiast wspierać – krytykowały, oceniały i wymagały. Przykre to, ale tak bywa i to nierzadko.

Jest też taki, że niektóre z nas kochają za bardzo i potem trudno dzieciakom odciąć pępowinę i się usamodzielnić. I, że to też niedobrze.

Jednym słowem-tak źle, i tak niedobrze. Jak się nie obrócisz, dupa zawsze z tyłu, mówiąc kolokwialnie.

Sama też to przerobiłam, i to w obie strony. Mnie, wychuchaną jedynaczkę, rodzice kochali ciut jakby za bardzo. Nawet im to kiedyś powiedziałam, w maturalnej klasie, że jeszcze trochę miłości, to mnie uduszą jak tego kotka zagłaskanego na śmierć.

Postanowiłam więc nie być nadopiekuńczą matką i potem byłam tą jedyną, która nie dzwoniła w czasie szkolnych wycieczek i nie chadzała na wywiadówki. Co zostało mi wypomniane w odpowiedniej chwili. Na szczęście babcia nadrabiała, więc mi się upiekło.

I teraz tak. Absolutnie nie usprawiedliwiam matek, które swoich córek, czy ogólnie dzieci, nie kochają, bo są takie. Zapewne nie potrafią, bo same nie były kochane.

Chylę natomiast czoła przed tymi, które potrafią kochać MIMO, że same kochane nie były, bo takie też znam.

A cała reszta? Be good enough.  Wystarczająco. Nie za dużo, nie za mało. Jak z tą roślinką w doniczce, nie zalać, nie ususzyć.

I tak najważniejszą decyzję podjęłyście robiąc sobie bombelka z tym, a nie innym panem, bo „gena nie wydłubiesz” jak mawia moja kuzynka. Liczy się też środowisko i tu można pokombinować. Wychowanie to coś około 10%  ogólnego wpływu, jak obliczyli amerykańscy naukowcy. Także ten, nie ma się co spalać.

I tak najbardziej dla waszych córek liczy się to, co same ze swoim życiem robicie. Nie to, co gadacie. Więc, moje drogie, zajmijcie się sobą. Szczęśliwe są dzieci szczęśliwych matek. Dzieci nie są zadośćuczynieniem, celem życia, ani jedyną ostoją.

Do szału doprowadzają mnie mamuśki wiszące mi nad głową w gabinecie i pilnujące, czy aby bombelkowi nie dzieje się krzywda. I dzieciak, który bez mamusi zachowuje się normalnie, zgodnie z metryką, a ma na przykład 10 lat, nagle zaczyna się mazać jak trzylatek i komunikować jak przedszkolak. Otóż nie, nie dzieje się. Naprawiam szkody, których Ty dokonałaś pozwalając na nadmiar słodyczy. Czasem boleśnie. To samo potem zrobi życie z twoim przesłodzonym wychowaniem.

Dodam, że równie wkurzające są „księżniczki tatusia”, które w wieku latek 12 szczebiocą jak pięciolatki, wdzięczą się jak miss przedszkola i udają kruchutkie jak chińska porcelana. I zamiast rezolutnej, młodej czarownicy mamy rozgrymaszoną pannicę, której będą nienawidziły wszystkie koleżanki.

Infantylizacja dzieci jest obecnie potworna i nie dziwcie się potem, jak wam wiszą na szyjach do trzydziestki, bo same na to zapracowałyście. Usuwaniem każdego pyłku sprzed stópek i spełnianiem życzeń na zawołanie. Zdejmowaniem problemów z główek i przejmowaniem się odrabianiem lekcji.

Największą przeszkodą w rozwoju dziecka jest nadopiekuńcza matka, tak ostatnio przeczytałam w mądrej książce.

Dzieci mają dorosnąć i pójść w świat.

I dać sobie radę.

Samodzielnie.