Sic transit gloria mundi

05 wrz Sic transit gloria mundi

Podobno generałowie zawsze wygrywają poprzednie wojny. Bardzo dobrym przykładem na poparcie tej tezy była francuska linia Maginota, czyli system francuskich fortyfikacji wzniesiony po pierwszej wojnie światowej, który miał zatrzymać Hitlera. No cóż, wszyscy wiemy, jak to się skończyło.

A skojarzyło mi się to z poranną lekturą posta Andrzeja Saramonowicza na fejsie, w którym on odmawia określania „pana Szutowicza”  zaimkami żeńskoosobowymi tylko z tego powodu, że Margot tak sobie życzy. Koronnym argumentem jest to, że pana Kaczyńskiego też nie będzie nazywał patriotą, bo on sam o patriotyzmie ma całkiem inne pojęcie.

Saramonowicza cenię i lubię, ale ten komunikat trochę mi przypomina ową słynną linię Maginota. I podejrzewam, że współczesność ominie go z równą gracją, co Niemcy francuskie garnizony.

Zdanie Saramonowicza podziela wielu moich znajomych, a mnie, szczerze mówiąc, dziwi to upieranie się przy jasnym zdefiniowaniu cudzej płci i „nie oddamy ani guzika”, chłop to chłop, a baba to baba.

A dlaczego? A dlatego, że potrzeba jednoznacznego przypisania do określonej płci lekko się nam jakby zdezaktualizowała. I chyba tylko transseksualistom jeszcze spędza sen z powiek, kiedy usiłują się samozdefiniować.

Zupełnie tak samo jak prawo do małżeństwa obchodzi najbardziej homoseksualistów, podczas gdy cała reszta rozwodzi się na potęgę i kwestionuje sens stałych związków.

Wracając do problemu tożsamości płciowej.

Kiedyś to było bardzo ważne. Byłeś mężczyzną, to miałeś prawo głosowania, prawo do wykształcenia i prawo do ginięcia za ojczyznę. Byłaś kobietą, to miałaś określone obowiązki, za mąż wyjść, dzieci rodzić, a jak nie, to do klasztoru Ofelio. To duży skrót i uproszczenie, ale nie chcę się rozpisywać. Role były jasno podzielone, kolorki przydzielone, różowy dziewczynki, niebieski chłopcy, koniec kropka.

Do dziś znamy kultury, w których kobieta, aby kierować rodziną musi się przebierać w męskie stroje i wtedy mówi się o niej „on”, choć żadnej operacji sobie nie robi. Może Andrzej Saramonowicz powinien częściej oglądać programy Martyny Wojciechowskiej. Podróże kształcą.

Tyle, że są to kultury nieco mało uwspółcześnione.

Dla tych, którzy żyją w 21-szym wieku w krajach rozwiniętych, ta potrzeba określenia kto jest kim i tym samym wdrożenia konkretnych procedur jakby straciła rację bytu. Odseparowane płciowo są jeszcze toalety i więzienia, ale już w serialu Ally McBeal toalety w kancelarii były koedukacyjne i nikomu to nie przeszkadzało. A, biorąc pod uwagę chociażby ostatnie doświadczenia z pandemią, jestem sobie w stanie wyobrazić czasy, kiedy oszczędzając na strażnikach, będziemy umieszczać skazanych w ich własnych mieszkaniach pod nadzorem odpowiedniej aplikacji, a separować ich od społeczeństwa poprzez odcięcie od netu i to będzie najgorsza kara.

Więc czy naprawdę i właściwie do czego jest nam takie strasznie potrzebne określanie, czy ktoś jest kobietą czy mężczyzną? Sprawdzanie DNA, grzebanie w majtkach i ocenianie stroju i makijażu? Bo jak się nie dowiemy, to będziemy zagubieni jak przysłowiowa Andzia w parku? A kiedy wreszcie zedrzemy bieliznę i sztuczne rzęsy to odetchniemy, że świat wprawdzie się zmienia i pędzi, ale wciąż sobie radzimy?

Bo nie możemy się obyć bez zwrotu „Pan, Pani” w służbowej korespondencji? I chcemy wiedzieć kogo obsobaczyć na drodze, bo prowadzi „jak baba”?

Jeszcze jakieś trzydzieści lat temu moja własna babcia domagała się ode mnie założenia sukienki, bo „galoty” to noszą chłopcy. Potem też miała parę uwag co do mojego postępowania, że jest mało kobiece. Właśnie dlatego, że miała w głowie określony obraz, przypisany konkretnej płci. Dziewczynki małe są z cukru całe, wiadomo. No i co z tego zostało?

Oglądamy sobie właśnie bardzo dobry serial na HBO „Years and years” , polecam gorąco. Poszerza horyzonty. Naprawdę już niedługo będziemy mieć dużo większe problemy z określeniem cudzej tożsamości niż badając genitalia.

Mówi wam coś określenie- transludzie?