Pod niebem Andaluzji

14 lis Pod niebem Andaluzji

Pamiętamy, oczywiście, książkę i film „Pod słońcem Toskanii”, które tak urzekły tłumy, że pod dom autorki do dziś przyjeżdżają pielgrzymki turystów. Toskania jest magiczna, Toskania jest piękna i trudno się w niej nie zakochać.

Moim zdaniem Andaluzja w niczym jej nie ustępuje, a ma parę dodatkowych atrakcji, jak na przykład Caminito del Rey, Drogę Królów, po której wędrujemy na zawrotnej wysokości wśród skał.

Ma też magiczną Alhambrę, przepiękną Sewillę i najbardziej wysunięty na południe kurort narciarski w Europie, Sierra Nevada.

Oraz flamenco i całkiem niezłą kuchnię.

Tamta książka opowiada o kobiecie, która zmieniła swoje życie, bo miała dosyć wyścigu szczurów i wielkomiejskiego hałasu. Autorka żyje w San Francisco i to życie tak ją męczy, że popada w depresję. W czasie pobytu w Toskanii wpada na pomysł kupienia starej willi do remontu i ta decyzja całkowicie odmienia jej życie.

Mam wielką ochotę za jakiś czas napisać podobną książkę, tylko zatytułowaną: „Pod niebem Andaluzji”, bo życie w naszej pięknej ojczyźnie też od jakiegoś czasu powoduje u mnie nie tyle depresję, co bezsilny wkurw.

Tylko bohaterek będzie więcej, bo nie tylko ja mam dosyć „ponurego ugoru nad Wisłą, gdzie nigdy nie świeci słońce i wszyscy chodzą wkurwieni” jak pisze Miłoszewski.

Budzenie się w miejscu, w którym to słońce świeci codziennie, z tak monotonną pewnością, że aż się go ma dosyć, mogłoby być interesującą odmianą. Zrywanie pomarańczy prosto z drzewa żeby sobie wycisnąć sok do śniadania, też.

Mamy piękny kraj, choć bardzo staramy się go zniszczyć krajobrazowo koszmarnym budownictwem. Z pogodą trudno coś zrobić, ale już smogiem dusimy się na własne życzenie. A raczej życzenie lobby górniczego.

Przez ostatnie kilka lat zdołaliśmy się znienawidzić tak jak jeszcze nigdy wcześniej. Wspólnym wysiłkiem rządu i opozycji.

Lekarze zabijają zamiast leczyć, zaczadzeni religijnymi fantazmatami i zastraszeni nieludzkim prawem.

Dyrektor zamykanej kopalni powierza jej losy Matce Boskiej i nikt nie ma odwagi publicznie powiedzieć, że to żałosne i śmieszne. A on sam powinien być w psychiatryku, a nie na eksponowanym stanowisku.

Na granicy trwa wojna hybrydowa, bo nasza polityka zagraniczna jest nieskuteczna, niepoważna i tromtadracka.

Dzieciaki LGBT popełniają samobójstwa, popełniają je też heteronormatywni mężczyźni, w ogóle w statystyce samobójstw to w Europie łapiemy się na pudło, gorzej tylko na Białorusi i Litwie.

Wystarczyło trzydzieści lat wymarzonej niepodległości żeby stworzyć kraj, w którym nie chce się żyć.

Ciekawe jakby to było żyć w Migdałowym Mieście.