Zaopiekuj się mną, nawet gdy powodów brak

06 lut Zaopiekuj się mną, nawet gdy powodów brak

Nieśmiertelny hit grupy Rezerwat ma się dobrze przez pokolenia. Kolejne roczniki panienek czują drgnienie w serduszku i rozglądają się za obiektem do zaopiekowania.

W czasach wiośnianej młodości też miałam wrażliwe serduszko i o niczym tak nie marzyłam jak o słabowitym ukochanym, którym będę się opiekować z czułym oddaniem niczym sanitariuszka wojenna. Rozczulałam się nad książką Ireny Krzywickiej „Wichura i trzciny” i wyobrażałam sobie jak to będę go trzymać za wątłą dłoń i ratować.

Jak to jednak najtrudniej poznać siebie.

Niebiosa na szczęście nie wzięły pod uwagę moich młodzieńczych marzeń i zesłały mi ukochanego zdrowego jak tur, w dodatku sportowca. Piszę -na szczęście, bo okazało się, że w dorosłym życiu nic mi tak nie działa na nerwy jak marudzący, chory czy nieporadny facet. Generalnie oczekuję zaradności, ogarnięcia życiowego i umiejętności zarabiania przyzwoitych pieniędzy. A do tego trzeba sporo zdrowia w naszym pięknym kraju.

Wystarczająco dużo zachodu wymagają przez dwadzieścia kilka lat bombelki, na dodatkowe dźwiganie faceta mam za wątłe plecy.

Ale widzę na rozmaitych grupach, że męskie fajtłapy mają jednak spore branie u moich sióstr, siłaczek polskich. Mężczyzna, który przez cwaną Francuzkę, czy wymagającą ordnungu Niemkę zostałby spuszczony po wszystkich schodach, przez czułą Polkę zostanie przytulony do wzruszonego serduszka, nakarmiony, ubrany i utulony.

Przysięgam, nie jestem gołosłowna. Mam sporo koleżanek, na których zaradności uwiesiły się rozmaite cwane gapy i żerują.

Myślałam, że to może skaza pokoleniowa.

Ale cóż ja widzę?

Na młodzieżowej grupie, w której jestem Szpiegiem z Krainy Deszczowców, czytam ci ja post dziewczyny, która pyta, jakby tu ogarnąć życiowo swojego ponad 40 letniego partnera, bo mu ledwo starcza na życie i alimenty na dziecko z poprzedniego związku. No matury chłopina nie zrobił, o studiach nie wspominając, ale dziecko zrobił, bo to każdy potrafi. Gorzej z zarobieniem na nie, ale od czego czułe koleżanki.

Polska jak długa i szeroka jest krajem alimenciarzy, ale co tam. Zawsze znajdzie się dobra dusza, która takiego obiboka przygarnie do piersi i nie da krzywdy zrobić. Pomoże skończyć szkołę, poszuka dobrej roboty. A potem sama do niej pójdzie, bo może się okazać, że ukochany nie lubi rano wstawać i trudno skazywać misiaczka na takie tortury.

Dziewczyny, opamiętajcie się. Dorosłe życie jest wystarczająco trudne nawet bez dźwigania dodatkowego ciężaru w postaci leniwego i niezaradnego faceta. Widzę potem smutny koniec takich związków i kobiety mające pretensje do siebie o szereg zmarnowanych lat. O hektary energii wydatkowane na wleczenie przez życie kogoś, kto sobie nie radzi i nie ma ochoty sobie poradzić.

Mamy biologicznie trudniej. Miesiączki, ciąże, porody, połogi, karmienia. Jakbym nie lubiła patriarchatu, to nie uważam, że jesteśmy tacy sami.

Nie, MY MAMY TRUDNIEJ.

Nie utrudniajmy sobie dodatkowo.