Co z tym poczuciem (własnej wartości)

19 sie Co z tym poczuciem (własnej wartości)

Problem wszechobecny. Dla jednych (szczęściarze) mniejszy, drugim odbiera chęć do życia.

Mnie odbierał. Szeroko otwarte nożyce pomiędzy domowym wychowaniem (jesteś taka mądra), a feedbackiem od rówieśników (ty przemądrzała kujonko) powodowały niejakie zamieszanie w samoocenie. Do tego absolutne niezadowolenie z własnego wyglądu potwierdzane co i rusz totalną zlewką ze strony wpadających mi w oko kolegów.

Czyli mądra i piękna, jak chcieli rodzice, świata nie widzący poza swą jedynaczką, czy brzydka i głupia, jak uważali gremialnie rówieśnicy? Każdy, kto wie, jak bardzo jest się zależną od opinii grupy w wieku młodocianym, dobrze zna odpowiedź.

A gdzie leżała prawda? Pośrodku? Z boczku? Przed nosem? Kto wie.

Po latach dokopywania sobie i poprawiania chujowym PRem doszłam w końcu do tej prawdy, bo jestem dosyć bystra. Na tyle bystra żeby doznać olśnienia już przed 40-stką. Niewielu kobietom to się udaje, więc jestem dumna.

Otóż, moje drogie i kochane, świat wie o nas tyle, ile mu same powiemy. I pokażemy. Każdy jest głównie zajęty sobą i nie poświęca aż tyle uwagi nam żeby dokopywać się o nas jakiejś obiektywnej prawdy. Która zresztą nie istnieje.

Bo niby jakie jesteśmy? I mądre i głupie, i brzydkie i ładne. Zależy od dnia, nastroju, ogólnej formy.

Świat nam tylko wzmocni komunikat, jaki nadajemy. Uważasz siebie za głupią? No cóż, pewnie sama wiesz najlepiej. W końcu kto tak ciebie zna jak ty sama. Nieatrakcyjną? To samo.

Zachowując się tak, jak robi to spora część kobiet, czyli wymieniając swoje wady i czekając aż otoczenie uprzejmie zaprzeczy i wyrobi w nas poczucie wartości, którego nam brakuje, wpadamy w błędne koło. Bo świat jedynie potwierdzi nam to, co same mu o sobie powiemy. Czy pokażemy. W ten czy inny sposób.

Więc jeśli chcesz się dobrze poczuć ze sobą i światem, to popracuj nad poczuciem wartości we własnym zakresie, a potem zakomunikuj wszystkim jaka jesteś wspaniała. Piękna, Mądra. Z sukcesami.

Tyle, że najpierw sama musisz w to uwierzyć, żeby być wiarygodna. I tu zaczynają się schody.

Setki razy słyszałam to rozpaczliwe pytanie „Ale jak to zrobić??”

Może na początek się polub i wybacz sobie, że nie jesteś skrzyżowaniem Angeliny Jolie z Olgą Tokarczuk i Igą Świątek.

W końcu od swoich koleżanek nie wymagasz niemożliwego. Czemu zatem od siebie?

Potem trochę zacznij kłamać. Jeszcze nie czując się taka znowu świetna, mów to sobie i innym. Jeśli będziesz wystarczająco przekonująca, uwierzą. I dadzą pozytywny feedback. Który cię utwierdzi, więc będziesz jeszcze bardziej przekonująca. Koło zacznie kręcić się w drugą stronę.

Dobrze jest też zacząć robić coś dla innych, zamiast wpatrywać się we własny pępek i nad sobą użalać. Ludzie zajęci pomaganiem innym, nie skupiają się tak na sobie i mają większą skłonność do tego, żeby się od siebie odpierdolić i dać sobie żyć.

I tak pomału, pomału, jakoś to poleci.

Aż któregoś dnia odkryjesz, że jesteś całkiem OK. Podobnie jak inni. Wystarczająco dobra.

Powodzenia.