Mądre Kaśki

31 maj Mądre Kaśki

Kto pamięta jeszcze tą piosenkę?

„Wysokie płoty tato grodził,

żeby do Kasi nikt nie chodził,

ale ta Kasia mądra była,

i dziurę w desce wywierciła”..

Piosenka zabawna jak książka Kasi Nosowskiej, którą właśnie wczoraj dorwałam w Empiku i czytam, jak to się mówi, „jednym tchem”. Zabawna, mądra, oryginalna w formie. I myślę sobie-kolejna fajna kobitka, która musiała przejść podobną rzekę kobiecych rozczarowań, upokorzeń, nadmiernych starań i walki o akceptację, żeby dobijając do bezpiecznego brzegu dojrzałości, móc z pełnym przekonaniem powiedzieć  „A mam to wreszcie w dupie”.

Bardzo lubię być dojrzałą kobietą i nie wspominam dobrze młodości, chociaż na pewno dysponowałam wtedy lepszymi tzw.”warunkami”. I co z tego, skoro wcale o tym nie wiedziałam. I z tego co słyszę na warsztatach u innej mądrej Kasi, czyli Kasi Miller, albo czytam w szczerych babskich książkach, takich jak ta Nosowskiej, to nie ja jedna. Większości znanych mi kobiet najwięcej czasu w życiu zajęło wyrobienie w sobie poczucia własnej wartości. A niektórym nie udało się to nigdy, wciąż mają w środku niepewną siebie, małą dziewczynkę.

Wiecznie głodną akceptacji, zabiegającą o to, żeby ją wszyscy lubili i spełniającą cudze oczekiwania. Jak chłopcom udaje się tego uniknąć? Co im pomaga realizować własne cele bez oglądania się na reakcję otoczenia, puszczać mimo uszu krytyczne uwagi i bez wysiłku tkwić sobie w przekonaniu, że są ok? Nie wszystkim, oczywiście, ale z tego co obserwuję, większości? Gdzie ten magiczny guziczek?

Moim zdaniem, w osiągnięciach. Każdy kij ma dwa końce. Mężczyźni wprawdzie narzekają, że czują się zmuszeni do ciągłej rywalizacji, ale jednocześnie ta rywalizacja wyrabia w nich sprawność w wielu dziedzinach i uczy polegania na sobie. Wygranie wyścigu czy meczu nie zależy od ładnej fryzury (choć image czołowych piłkarzy wydaje się temu zaprzeczać), a szacunku kolegów nie zapewnią zgrabne nogi. Chłopców docenia się za sukcesy, a oni uczą się doceniać własną sprawczość.

Dziewczynki na ogół dostają taki feedback od świata, że wystarczy, jak są ładne. I że ich najważniejszym zadaniem, to się podobać. Spadek po minionych epokach, kiedy na życie ustawiało pannę zamążpójście. Dawno to nie działa, ale mechanizmy zostały. Więc ty się starasz, a werdykt wydaje otoczenie. Nie polegasz na sobie, tylko zależysz od cudzej opinii. A łaska pańska, jak wiadomo, na pstrym koniu jeździ. Czytałam wpis blogerki, której waga wahała się od wartości anorektycznych, do nadwagi i ZAWSZE było coś nie tak. Ile by nie ważyła, nigdy nie było ok. Chudła, zachęcano ją do jedzenia, tyła- przestrzegano przed skutkami nadwagi.

Bo przecież masz osiągać wyśrubowane okładkami czasopism standardy i SIĘ PODOBAĆ. Nawet jak masz całkiem niezłe szkolne osiągnięcia, to niechybnie tematem rodzinnych wywiadów przy okazji imienin i świąt będzie „Czy masz już chłopaka?”. Czyli, czy dostałaś w końcu ten upragniony certyfikat jakości. KTOŚ CIĘ CHCE. I kiedy to wreszcie nastąpi, to nawet ze szczęścia zapominasz często zastanowić się, czy ty chcesz jego.

I dopiero, kiedy przeżyjesz spory kawałek życia, przekonujesz się, czasem boleśnie, że wygląd niewiele znaczy. I wcale nie te najpiękniejsze szkolne koleżanki są spełnione i szczęśliwe. Tylko te mądre Kaśki, które włączyły w porę myślenie i wyzwoliły się ze schematów narzucanych nam przez patriarchalną kulturę. Postawiły na siebie, swój rozwój i osiągnięcia. Mają facetów na stanie, lub nie, ale nie są satelitami obiegającymi swoje słoneczka. Mają swoje życie, swoje pasje i nie oglądają się na reakcje otoczenia.

Czasem piszą.