Matka Courage i jej dzieci

22 paź Matka Courage i jej dzieci

Bohaterka dramatu Brechta, tytułowa Matka Courage, to markietanka, ciągnąca za wojskiem wraz ze swymi dziećmi. Robi na wojnie interesy, przekonana, że wojna jest dla niej lepsza niż pokój. Próbuje przetrwać wraz z trójką swych dzieci i dla nich gotowa jest na wszystko. Ale ani spryt, ani konformizm jej nie ratują, wojna zabiera jej i dzieci i pieniądze. Mimo to w ostatniej scenie zaprzęga się do swego wozu żeby nadal iść za wojskiem.

Autor napisał sztukę jak ostrzeżenie przed wojną, ale rzecz jasna, nic nie pomogło. Gdyby ludzie bardziej słuchali artystów niż polityków, to może świat wyglądałby nieco lepiej.

Mnie się, rzecz jasna, zaraz kojarzy z feminizmem, bo mnie się wszystko kojarzy jak temu psychiatrze z kawału. Wszędzie wokół widzę nasze swojskie matki Courage, które nieustannie idą na kompromisy z patriarchatem, bo wciąż są przekonane, że wystarczy trochę sprytu i wyjdzie się na swoje. Że trzeba być tą giętką szyją, co kręci męską głową. Nawet jak na tej szyi widać odciski przyduszających palców. Przytakiwać, uśmiechać się, to może panowie pozwolą pobyć paprotką na partyjnym konwencie, albo w zarządzie firmy. Nie obruszać się na seksistowskie żarty z innych kobiet, to może zaproszą na wspólne piwo po robocie. Poodcinać szybko metki od kupionych sobie i dzieciom ubrań, to może nie usłyszą, że rozpierdalają jego ciężko zarobione pieniądze na byle co.

Równocześnie oglądam sobie na Netflixie filmik o amerykańskich feministkach z okresu tak zwanej drugiej fali, czyli lat 70-tych ubiegłego wieku. O tym jakie były odważne w byciu sobą. Jak zmieniały otaczającą je rzeczywistość. I prawie każda z nich opowiada przy tym, że miała wyjątkową, niezależną w myśleniu, matkę, i stąd te poglądy.

Też mam taką matkę i pewnie dlatego nigdy w życiu nie przyszło mi do głowy, że to co mówi jakiś facet może być ważniejsze niż to, co mówię ja. Mimo to walka z otaczającymi mnie zewsząd stereotypami jest jak przerzucanie łyżeczką kopalnianej hałdy, kto ze Śląska, wie co to.

Mam też dwie córki. Więc żadnych kompromisów z patriarchatem nie przewiduję. Nie uważam, że molestowanie młodych dziewczyn przez obleśnych dziadów to jest flirt, a seksistowkie dowcipy są śmieszne. Na wulgarne żarty odpowiadam moim ulubionym kontrżartem, polecam, świetnie się sprawdza: „Po co penis ma dziurkę na końcu? -żeby tlen dochodził do mózgu”.

Jeśli masz córkę, to twoje miejsce jest na Manifie, a nie w kościelnej kruchcie. A zanim głupio palniesz coś nieprzyjaznego o feministkach to obejrzyj chociaż ze zrozumieniem „Dumę i uprzedzenie” skupiając się na wątkach społeczno-obyczajowych zamiast na romansie.