Dziewczynka i czarodziejski ołówek

26 paź Dziewczynka i czarodziejski ołówek

Kto pamięta taką bajkę o czarodziejskim ołówku, którym bohater mógł sobie narysować wszystko, czego potrzebował? Przypomniała mi się, kiedy czytałam raport o Polkach w WO. Z tego raportu wynika, że połowa Polek nie pracuje, a pracująca reszta też głównie ceni sobie wartości rodzinne, a robota to dla nich taki mało ważny dodatek do prasowania koszul męża i gotowania obiadu dzieciom. Podobno jesteśmy konserwatywne, karierę mamy w nosie i nic nas tak nie cieszy jak dobrze posprzątany dom i zadowoleni domownicy.

W pierwszej chwili oniemiałam, bo spotykam całkiem inne kobiety, wykształcone, pracujące, zarabiające własne pieniądze. No dobra, może żyję w bańce i nie mam kontaktu z rzeczywistością, a real wygląda tak, jak mówi raport. Czyli większość kobiet uszczęśliwia obsługiwanie wszystkich dookoła, bo czym innym jest bycie kurą domową? Nie ma co kłócić się z faktami. Najwyraźniej uwielbiają też zależność finansową oraz wyzbywanie się własnych potrzeb. A samorealizacja to dla nich nowomodna fanaberia, na którą nigdy nie miewają ochoty.

Może bym w to nawet uwierzyła, gdyby nie jedno małe słówko, znane psychologom. Postracjonalizacja. Taki mechanizm obronny naszej psychiki. Służy nam do nadania sensu wyborom, których dokonaliśmy, albo do których zostaliśmy zmuszeni. Lubimy mieć poczucie, że nasze decyzje są nasze i przemyślane. Skoro nie mogę dostać dobrze płatnej pracy, ani wymusić na facecie partnerstwa w obowiązkach rodzicielskich czy domowych, to ile można kopać się z koniem? To trochę jak w bajce La Fontaine’a o lisie i winogronach. Jeśli nie możemy czegoś mieć, będziemy czuć się lepiej, kiedy wytłumaczymy sobie, że nam wcale na tym nie zależy. Lis, kiedy nie mógł dosięgnąć winogron uznał, że i tak pewno kwaśne i niedobre.

Człowiek, czyli kobieta, postępuje racjonalnie. Nie ma tanich żłobków, ani przedszkoli, kobiety wypychane są z rynku pracy przepisami, które mają je chronić, a działają przeciwskutecznie. Polscy mężczyźni niechętnie biorą się do prac domowych, mówią o tym inne raporty. Nieliczni mają też ochotę dzielić sprawiedliwie obowiązki rodzicielskie. U nas wciąż osoba z dzieckiem to przeważnie matka. Więc dziewczyny zostają w domu i nie mając tak naprawdę wyboru, dostosowują poglądy do możliwości. Skoro nie da się z faceta wydusić partnerstwa, niech chociaż rodzinę utrzyma. I starają się nie myśleć o konsekwencjach w postaci braku emerytury, proszenia o każdy grosz czy dobijaniu się o niezapłacone alimenty w razie rozwodu. Wychowanym na grzeczne dziewczynki nie przychodzi do głowy pomysł, żeby wzniecać rewolucje i walczyć o swoje. One się dostosowują i liczą, że przetrwają.

Bo jakoś nie wierzę, że naprawdę są aż tak konserwatywne, jak twierdzi raport. Po co zapełniałyby sale wykładowe na uczelniach? Tam nie uczą o pieczeniu tortów i robieniu kinderbali. Gdyby chciały w ten sposób szukać męża, powinny wystawać pod zawodówkami, gdzie jest większość ich rówieśników. Po prostu kończą studia i ładują głową w szklany sufit, a nogi im się przylepiają do lepkiego podłoża społecznych steeotypów. I do ręki dostają mopa zamiast laptopa. Na pociechę zostaje szumny tytuł „królowej domowego ogniska” przysłaniający smutną prawdę, że ta „królowa” to najtańsza służba domowa, obrabiająca odtąd w pocie czoła, całodobowo i za darmo, chatę i domowników. Oceniana i rozliczana za plamy na obrusie i oceny dziecka w szkole. Za Wigilię na 25 osób i opiekę nad schorowaną teściową. Skoro muszę coś robić, to lepiej zracjonalizować i polubić. Uznać brak wyboru za wybór. Jak to się tam nazywało w psychologii? Słodkie cytryny?

Człowiek, czyli kobieta, chce być szczęśliwy. Choćby miał sobie to szczęście narysować.