Szkoła Dobrego Umierania

19 gru Szkoła Dobrego Umierania

Może to mało świąteczny temat, a może właśnie na czasie. Bo czytam sobie oto wstrząsający artykuł o zjawisku pozbywania się starszych krewnych na okres świąt. Oddziały interny pękają w tym czasie w szwach, babcie i dziadkowie wepchnięci przez najbliższą rodzinę do szpitala pod byle pretekstem, leżą pokotem na korytarzach, bo brakuje miejsc. Personel medyczny dobrze wie, o co chodzi, ale przyjąć starszą osobę z infekcją czy odwodnieniem musi, a po wyleczeniu nie może wypisać, jeśli nikt z rodziny nie zgłasza się po odbiór. Wiadomo- przyjadą po Nowym Roku, jak wrócą z wczasów.

Zjawisko obrzydliwe, ale istnieje. Jedna z pielęgniarek nawet bierze trochę niewdzięczne dzieci w obronę, bo stary człowiek z demencją, atakami furii, uciekający w nieznane, bywa naprawdę trudny do zniesienia. Pamiętam jak babcia mojego przyjaciela, otoczona serdeczną opieką i troską, regularnie sprowadzała rodzinie na głowę policję, bo wychodziła przed dom i konspiracyjnym szeptem prosiła przechodniów o pomoc, bo jej się wydawało, że jest porwana i uwięziona.

Mnie zastanawia co innego. Chyba tylko jeszcze na historycznych filmach możemy oglądać sceny, kiedy senior rodu leży na posłaniu, spokojnie żegna się z rodziną, rozdysponowuje majątek, przekazuje koronę, a potem modli się i czeka na śmierć. Z godnością. Rodzina stoi wokół, płacze, ale wydaje się pogodzona z nieuniknionym.

Ten sam moment w filmach dotyczących współczesności wygląda zupełnie inaczej. Nikt nie umiera w domu, wszyscy w szpitalu, gdzie rodzina histerycznie błaga lekarzy żeby robili „wszystko”, a oni resyscutują, reanimują i kopią ofiarę prądem w nieskończoność.

I tak to, mniej więcej, rzeczywiście się obecnie odbywa. Rodzina wzywa pogotowie, nawet jeśli to 25-ta zapaść 85-letniego dziadka, a potem czujnie patrzy lekarzom na ręce, czy aby nie dokonują zaniedbań. Lekarze bojąc się ciągania po sądach szarpią, kłują, wpychają rurki do gardła. Czasem udaje się przywrócić umierającego do przytomności. Nawet, podejrzewam, coraz częściej, bo medycyna wciąż robi postępy. I człowiek, który umarłby na serce, ma oto okazję zmierzyć się z Alzheimerem czy Parkinsonem. Albo zwyczajną demencją. Wiem, o czym piszę, bo moja rozhisteryzowana ciotka wymusiła na lekarzach wszczepienie 80-latkowi rozrusznika serca i dziadek zakończył życie robiąc pod siebie na szpitalnym łóżku i nie kontaktując ze światem. Nie wierzę, żeby Żołnierz Wyklęty życzył sobie takiego końca, odartego z wszelkiej godności.

Tak, tak, wiem, zaraz dostanę hejt, że nic nie rozumiem i zrozumiem, jak będzie chodziło o mnie i walkę o każdy oddech. Być może. Jeśli stracę zdolność rozumowania, to pewnie tak. Ale na trzeźwo naprawdę uważam, że śmierć jest zjawiskiem naturalnym, a po 80-tym roku życia bywa nawet oczekiwanym. I gdybym potem miała zapomnieć to napiszę to tutaj dla moich dzieci. NIE ŻYCZĘ SOBIE UPORCZYWEJ TERAPII. Proszę mi nie odbierać godności, nawet w imię miłości.

Jeśli mnie kochacie, to dajcie mi żyć. A potem umrzeć.