Moja mama jest kosmitką

22 gru Moja mama jest kosmitką

Tytuł zaczerpnęłam ze świetnej komedii z Kim Basinger i Danem Aycroydem, suchar z 1988-go, ale bawi do dziś. Prawidłowo brzmi „Moja macocha jest kosmitką”, a Kim jest w nim ową tytułową kosmitką Celeste, przysłaną z innej galaktyki, bo fajtłapowaty w życiu, ale zdolny naukowo wdowiec Steven (Dan) narobił przypadkowo wysłanym sygnałem zamieszania w kosmosie.

Cały pomysł oparty jest na koncepcji, że Celeste nie zna typowych zachowań ludzi, ale stara się zachowywać normalnie, a instrukcji udziela jej doradca ukryty w torebce, coś jak mały doktor Google. Polecam na nadchodzące święta.

W społeczeństwie co i rusz pojawiają się przybysze z innych planet, którzy mają nieznośny zwyczaj doszukiwania się sensu w przyjętych rytuałach, czym irytują normalny ogół. Cechę tę nazwałam roboczo celestynizmem. Celestymicy starają się jakoś tam dostosować, ale wiecznie robią coś nie tak jak trzeba, za mało, albo za dużo. Bywa, że kontestują zastany porządek w swoim poszukiwaniu logiki i racjonalności.

W mojej rodzinie najwyraźniej występują geny celestynizmu, choć zazwyczaj staramy się zachowywać normalnie. Na przykład moja mama, a w latach 60-tych nie było to typowe, proponowała mojemu tacie, ówczesnemu narzeczonemu, żeby zamiast się pobierać, każde wynajęło osobne mieszkanie i można byłoby się spotykać raz tu, raz tu. Zakochanie zakochaniem, ale czemu miałyby z niego wynikać gotowanie obiadów i mycie garów. Koncepcja, choć interesująca, upadła, bo ciężko ganiać z małym dzieckiem po mieście, a w dodatku tatuś okazał się być tradycjonalistą. No i umówmy się, lata gomułkowskie to nie był czas nadpodaży powierzchni mieszkaniowych.

Mój gen celestynizmu długo pozostawał w uśpieniu i może by tak zostało, gdyby nie czynnik wyzwalający, czyli latanie na paralotni. Widocznie skoki adrenaliny indukują pewne procesy biochemiczne.

I tak na przykład wiele typowych zachowań gatunku ludzkiego zaczęło mnie w pewnym momencie zadziwiać i prowokować do zadawania przedstawicielom, a zwłaszcza przedstawicielkom gatunku pytań, na które zwykle trudno im udzielić sensownej odpowiedzi. Po prostu te zachowania takie były i są  „od zawsze”, mądry wie, a głupi, czyli ja, nie zrozumie.

Konkretnie. Każdy, a raczej każda wie, że na święta się myje wszystkie okna, niezależnie od temperatury na dworze. A zapalenie płuc czy korzonków to prosta pochodna i nie ma z czego robić afery. Że co najmniej pięć weekendów poprzedzających święta zużywamy na sprzątanie najdalszych szuflad i szafek, bo to świetny sposób na jesienną chandrę. I że na tydzień przed świętami zaczynamy ściągać do domu żarcie wagonami, bo trzecia wojna światowa u bram i trzeba się przygotować. To za dnia, bo nocami kleimy milion uszek i pieczemy blachy pierniczków. Pytanie o sens kupowania tony jedzenia po to, żeby po świętach połowę wyrzucić do śmieci to czysty celestynizm.

W same święta trzeba odwiedzić wszystkich krewnych, choćby nas nie interesowali z wzajemnością jak rok długi. Za to dzieci nie mogą zapraszać kolegów i koleżanek, bo to czas „dla rodziny”. Żeby się mogła pokłócić. Albo wziąć młodzież na przesłuchanie co tam w szkole, czy masz już chłopaka/dziewczynę, a dla starszych wersja- kiedy ślub, kiedy dziecko, kiedy drugie dziecko? Na pewno się już nie mogą doczekać.

Pytam moje przyjaciółki, koleżanki i znajome, czemu to wszystko robią? Choć narzekają, że wykończone, niewyspane i tak naprawdę to nienawidzą świąt. Czemu nie można olać nielubianych krewnych, zamówić uszek w cateringu, a ciuchów do szafy wepchnąć kolanem jak zwykle? A z okazji świąt poleżeć z książką pod choinką, bo normalnie też leżę z książką, tylko bez bombek nad głową? I w ich oczach widzę odbicie zielonej istoty na trzech nogach i z czułkami.

To ja. Celeste.