Zaufaj mi, jestem architektem

22 mar Zaufaj mi, jestem architektem

Tytuł sobie pożyczam z profilu na fejsie, jest taka fajna stronka. Sa też inne, pokrewne. zaufaj mi, jestem farmaceutą, inżynierem i tym podobne.

Z kwestią zaufania to podobno u nas w społeczeństwie nie jest najlepiej, czego dowiodły badania socjologiczne profesora Czapińskiego. Oraz reakcje znajomych na wieść, że oto zostawiam znalezionego przez internet fachowca sam na sam z malowaniem ścian i wybywam sobie do pracy. Beztrosko porzucając dobytek na pastwę nieznajomego. Po pierwsze ten „dobytek” to zwyczajne, nie najnowsze, meble, telewizor i ciepła woda w kranie, po drugie, ja tak mam. Najwyraźniej odbijam od średniej w tym względzie. Pewnie odpowiada za to moja pasja do biologii ewolucyjnej i ugruntowane przekonanie, że altruizm należy do naszego wyposażenia genetycznego i jednak większość z nas zdołała w okresie rozwojowym rozwiązać słynny „dylemat więźnia” i parę innych. Uczciwość zwyczajnie bardziej się opłaca, zwłaszcza w dobie internetu i szybkiej wymiany opinii.

Po trzecie, podobnie jak mężczyźni, jestem dość energooszczędna, a niejednokrotnie przekonałam się, że nadmiernie wzmożona czujność kosztuje więcej energii niż incydentalne nacięcie się na nieuczciwego kontrahenta. Prawo statystyki. Co nie znaczy, że zostawiam portfel na siedzeniu pociągu, kiedy idę do toalety, albo daję się wciągać w rozmowy z telemarketerami. Są granice.

Mam za to przyjaciela, który pielęgnuje wrodzoną nieufność i wszędzie doszukuje się kantów. I wiecie co? Stosunkowo często bywa oszukany, zawiedziony lub okradziony. Co by się zgadzało z teorią, że spotyka nas od świata to, czego się od tego świata spodziewamy. Kwestia nastawienia. Energia podąża za umysłem.

Zupełnie jak w tej historyjce o mędrcu, który pytał dwóch przechodniów o to, jacy ludzie mieszkają w miasteczku, do którego zmierzał. Według jednego, mieszkańcy byli mili, szlachetni i gościnni, według drugiego niesympatyczni, wrogo nastawieni i kłótliwi. Obaj, oczywiście, mieli rację.

Albo jak w indiańskiej przypowieści o dwóch wilkach, które żyją w każdym z nas i toczą straszliwą walkę. Jeden reprezentuje złość, zazdrość, smutek, żal, nieufność i poczucie winy. Drugi radość, miłość, zgodę, akceptację, współczucie i życzliwość. Wygrywa ten, którego karmisz.

Którego wilka karmisz?