Chłopaki nie płaczą

24 kwi Chłopaki nie płaczą

Sądząc po reakcji na grupie po wrzuceniu posta o księżniczce smażącej żabie udka, to chłopaki są w coraz większym niebezpieczeństwie. I chociaż jestem jak najbardziej za dobiciem zdychającego patriarchatu, to jednak ostrzegałabym przed stosowaniem odpowiedzialności zbiorowej.

Dobrze wiecie co myślę o męskim egocentryzmie, lenistwie i samozachwycie. Prowadziłam badania w terenie (paralotniowym) i laboratorium domowym (ćwierć wieku). Spisywałam wyniki eksperymentów. Zasady postępowania testowałam na własnym organizmie. Czytałam książki, poradniki, jeździłam na warsztaty i studia podyplomowe. Czyli mówiąc nieskromnie, a niby czemu mam być skromna, moja wiedza jest rozległa i ugruntowana.

Ale wiecie co? Ja ich nadal LUBIĘ. Znam wady, doceniam zalety. I chociaż historyjka o smażeniu żabich udek w pierwszej chwili, tak samo jak u reszty, wywołała u mnie coś, co Niemcy nazywają ładnie schadenfreude, to końcem końców, ja bym pewnie tego królewicza zaklętego w żabkę pocałowała. Ba, ja to robię od 25-ciu lat. A transformacje żaby w królewicza i odwrotnie przypominają migotanie bożonarodzeniowych lampek.

Gdybym miała pokusić się o diagnozę problemu, dlaczego kobiety, w Polsce i nie tylko, tak często wkraczają w wiek średni rozczarowane, zmęczone i zgorzkniałe, to wcale nie uważam, że winni są faceci. Pierwszym oskarżonym na ławie sądowej uczyniłabym fałszywy i szkodliwy MIT ROMANTYCZNEJ MIŁOŚCI, którego ofiarą padają dziewczynki jak cywilizacja długa i szeroka. Wywaliłabym do kosza i na śmietnik historii te wszystkie Kopciuszki i Królewny Śnieżki, gdzie jedynym pragnieniem głównej bohaterki jest królewicz, który ją ocali od macochy, złych czarów i najlepiej w ogóle przed życiem. Oraz te wszystkie późniejsze durne romansidła, w których bohaterki wprawdzie coś tam robią, coś tam umieją, ale wiadomo, że najważniejsze w ich życiu jest znalezienie „prawdziwej” miłości. A potem to już się wszystko, z założenia, ułoży. Nic się samo nie ułoży, a znalezienie choćby najprawdziwszej (co to niby w ogóle znaczy?) miłości to tylko początek długiego pasma fortunnych i niefortunnych zdarzeń.

Po drugie, w szkole czarownic, biłabym po łapach linijką za każdy pomysł p.t. „ja go zmienię” I skupianie się na przerabianiu faceta na jakiś bardziej znośny w życiu egzemplarz. Jasne, że większość nadaje się do przynajmniej drobnej przeróbki, bo są do życia w związku, a już zwłaszcza z udziałem nieletnich, najczęściej kompletnie nieprzystosowani. I założę się, że żaden ze znanych mi panów oglądając „Grę o tron” nie identyfikuje się z poczciwym Samem, opiekunem i partnerem Goździka, raczej widzą siebie w roli Jona Snowa, który ma ważniejsze sprawy na głowie.

Tyle tylko, że pracowite dłubanie w nabytym na rynku matrymonialnym egzemplarzu niewiele da. Umordujesz się, urobisz po łokcie, a on znowu o paranku będzie przypominał umysłowo czystą kartę, albo Nicole Kodman z filmu „Zanim zasnę”, która na kamerze oglądała po przebudzeniu skrót informacji, żeby wiedzieć kim w ogóle jest. Po kilku latach twoje słowa, mówiąc językiem Egipcjanina Sinuhe, są „jak brzęczenie much w jego uszach”. Czyli drażniące, ale można się przyzwyczaić.

Nie mamy mocy zmieniania kogokolwiek poza sobą. I tym należy się zająć, zdejmując reflektor uwagi z facetów. Spokojna głowa, oni bardziej potrzebują nas, niż my ich. Dostosują się.

To ty powinnaś odnaleźć swoją Małą Dziewczynkę przywaloną obowiązkami, powinnościami i dręczoną poczuciem winy, bo nie umyła okien przed świętami, choć było zimno i lało. Nauczyć się bawić, cieszyć życiem i nie przejmować opinią mamy, teściowej, babci, ciotek i księdza proboszcza.

Jeśli nie wiesz jak, wstąp do Akademii.