Jak wytresować smoka

30 kwi Jak wytresować smoka

Bardzo trudno jest być obecnie rodzicem, zwłaszcza jeśli się do tematu podchodzi poważnie i człowiek się pragnie wywiązać, a nie tylko podreperować sobie budżet 500+. Właściwie współczesne rodzicielstwo przypomina chodzenie po polu minowym, możesz się starać do upadłego, a i tak wylecisz na minie nastolatka, który w chwili wzburzenia obarczy cię odpowiedzialnością za każdą swoją pomyłkę, wadę fabryczną i usterkę w oprogramowaniu.

Ty sama, jeśli pójdziesz na terapię, albo wybierzesz się na warsztaty, niechybnie dowiesz się, że twoim życiowym błędom winni są twoi rodzice, którzy ze swoimi też mieli pod górkę i tak można przez pokolenia.

Żeby nie było. To wszystko prawda. Traumatyczne przeżycia z dzieciństwa, zaniedbania, albo tylko doświadczenie niekochania przez najbliższe osoby mogą nieźle namieszać w psychice. A nawet muszą, bo w dzieciństwie jesteśmy całkowicie bezbronni i zdani na łaskę i niełaskę naszych rodziców, a oni są w naszych oczach równi bogom. I, zupełnie jak bogowie, najpierw otaczani są przez nas bezgraniczną czcią, żeby w okresie dojrzewania pozlatywać z piedestałów w proch i pył, po to, żebyśmy mogli dorosnąć.

I jeśli ktoś miał z nimi trudno i źle, to dobrze jest to przepracować, uwolnić emocje, pozmieniać szkodliwe i hamujące w rozwoju schematy. Ale potem miło byłoby im dać spokój i przestać się ich czepiać. Osobiście uważam, że trudne dzieciństwo należałoby zakończyć tak najdalej w okolicy 40-stki, ale się nie upieram, jak ktoś potrzebuje dłużej, to trudno. Tylko po co?

Ano właśnie. I tu dochodzimy do sedna. Czyli tak zwanego podejścia teleologicznego, inaczej zwanego adlerowskim, od nazwiska jednego z ojców założycieli współczesnej psychologii, Alfreda Adlera. W przeciwieństwie do swojego kolegi Zygmunta Freuda, twórcy psychoanalizy, uważał on bowiem, że TRAUMA NIE ISTNIEJE. I, o ile Freud szukał przyczyn problemów swoich pacjentów w ich przeżyciach z dzieciństwa i tłumaczył im, że ich sytuacja życiowa jest uwarunkowana przeszłością  i właściwie tą przeszłością można wszystko nie tylko wyjaśnić, ale wręcz usprawiedliwić, to Adler stał na stanowisku, że to nie przeżyte doświadczenia decydują o nas, ale to, jakie im nadajemy znaczenie. I w jakim celu to robimy.

W przełożeniu na język ludowy, co nie zabije, to wzmocni. To od nas jedynie zależy, czy utkniemy w roli ofiary i każde życiowe niepowodzenie będziemy sobie tłumaczyć przeżyciami z dzieciństwa, czy zaakceptujemy swoją przeszłość, bo i tak jej zmienić nie można i ruszymy do przodu, bogatsi w doświadczenie i przemyślenia.

Przewrotny pan Adler każe nam się w dodatku zastanowić jaki cel mamy w tym, żeby to trudne dzieciństwo tak sobie hołubić i dopieszczać wciąż nowymi, przywoływanymi z pamięci, szczegółami. Może chcemy dostać taryfę ulgową od otoczenia, albo cieszyć się jego szczególną atencją? Pragniemy zwrócić na siebie uwagę, albo mieć wytłumaczenie dla lenistwa w pracy? Nie chcemy ryzykować odrzucenia, więc nie wchodzimy w związki, a wszystkiemu winni tatuś i mamusia, bo się rozwiedli?

Jak bardzo nie potłukłoby się twoje jajo, to teraz już masz smoka i nie wahaj się go użyć.