Udręczone anioły

31 paź Udręczone anioły

Człowiek poscrolluje fejsa w listopadowy poranek i zaraz się obudzi, bo mu ciśnienie podskoczy. Dziś za sprawą najnowszego wpisu jednej z moich ulubionych blogerek, czyli Poli Ann. Bardzo zdolna dziewczyna, serdecznie polecam. Najczęściej tworzy śliczne, poetyczne, portrety kobiet w różnych życiowych sytuacjach.

Tym razem wrzuciła „Patchwork”, opisujący sytuację, kiedy bohaterka po rozwodzie wchodzi w nowy, na oko idealny, związek, żeby po kilku latach i o jedno dziecko do przodu, przekonać się, że wpadła z deszczu pod rynnę. Bo nowy facet nadzwyczajnie kocha wspólnego syna, ale znęca się nad jej córką z pierwszego małżeństwa i powoli zaczyna nad nią samą. Linkuję.

Opis jest, z racji formy, bardzo delikatny i zbyt krótki żeby dowiedzieć się naprawdę, o co chodzi. I można by dziewczynie faktycznie współczuć, że ją tyle zła spotyka od świata w ogólności i mężczyzn w szczególności. Ale. Przy całym zrozumieniu dla ofiar przemocy, do pasji doprowadza mnie matka nie broniąca swojego dziecka. Ja wiem, ona nie potrafi, nie ma siły i tak dalej. Ale to jest wbrew biologii i najbardziej pierwotnym instynktom. Jak trzeba mieć namieszane w głowie, żeby nie bronić swojego dziecka, kiedy dzieje mu się krzywda??

Spotykam czasem dorosłe dzieci takich matek na warsztatach. Pokaleczone, obolałe, nieszczęśliwe. Zwykle obwiniają ojców czy ojczymów, poniekąd słusznie. Ale gdzie były matki?

Kluczowe dla wyjścia z pozycji ofiary, i to już dotyczy wszystkich ofiar jest odwrócenie narracji. To nie ktoś ci coś robi. To Ty POZWALASZ SOBIE COŚ ROBIĆ. Pozwalasz się krzywdzić.

Przykładowo.

Pozwalasz rodzicom wchodzić sobie na głowę, chociaż masz 40-ści lat.

Pozwalasz dzieciom szantażować się emocjonalnie, chociaż są dorosłe.

Pozwalasz pomiatać sobą facetowi, bo nawet jeśli jest silniejszy, to są sądy, policja, albo wynajęte zbiry do obicia mordy agresorowi.

Ogólnie mówiąc, delegujesz swoją siłę i sprawczość na zewnątrz, razem z odpowiedzialnością za swoje życie. Ja nic nie mogę, ONI MI TO ROBIĄ. Mam pecha. Jestem niewinną ofiarą.

Niewinną ofiarą w tym wszystkim jest to bezsilne dziecko, które dostało okrutnego i głupiego ojczyma. I matkę, która go nie broni, choć to jej obowiązek.

Dziewczyny, my jesteśmy silne, niewiarygodnie wprost. Nie jesteśmy żadnymi ofiarami, chyba, że same na to pozwolimy.

To, czego życzę bohaterce artykułu, to znalezienie mądrych kobiet wokół siebie, żeby dostać niezbędne wsparcie.

Najlepiej Wiedźm.