To takie polskie, to takie nasze..

25 sty To takie polskie, to takie nasze..

Ostatnio ucho mi się wyostrzyło. Konkretnie na zjawisko, które Piotr Stankiewicz tak pięknie określa w książce „My, fajnopolacy” jako polską podpierdolkę.

Czyli pewien nasz sposób odnoszenia się do siebie wzajemnie. Niby niewinny, ale zawsze lekko podkurwiający i zagotowujący krew w żyłach. Oswajamy się z nim od dzieciństwa i staje się naturalny jak oddychanie. Powoduje ciągłe poirytowanie, wzajemną niechęć i potrafi zepsuć najpiękniejszy, słoneczny dzień.

Najlepiej wytłumaczyć na przykładach.

W domu.

Podskakuje sobie dziewczynka do muzyki i słyszy matczyne, zniecierpliwione warknięcie „Co się tak kręcisz, do baletu cię nie wezmą”.

W szkole.

„Nie wymądrzaj się, Kowalski, prochu to ty nie wymyślisz”. „Coś się tak, Zośka, wystroiła?” Jaś się spóźnił, przeprasza. Warknięcie „Zegarka nie masz?”.

I tak dalej, od niemowlęctwa w dorosłość. Bierno-agresywne podgryzanie, albo otwarcie wroga złośliwość.

W kwestii wyglądu.

„Jak ty się ubrałaś?!” W domyśle-beznadziejnie, niegustownie, niestosownie. „O, przytyło się”. „Co to za fryzura?”.

Wypada łykać te złośliwości, bo obruszenie się skutkuje ripostą: „Poczucia humoru nie masz?” „Na ŻARTACH  się nie znasz?”

Dokładniejszy opis zjawiska w książce, polecam.

Ostatnio moi rodzice poszli do przychodni na długo wyczekiwaną wizytę u specjalisty. W szatni mama zapytała, czy szatnia jest płatna. No i zgadnijcie? No jasne, nieżyczliwe warknięcie pani szatniarki „Przecież pisze, nie widać?!” Starsi ludzie mogą źle widzieć, być mniej spostrzegawczy, cokolwiek. Wystarczyło zwyczajnie odpowiedzieć.

Dzisiaj stoję pod schroniskiem, na słonku, pogoda cudna, miód malina. Idą panie ze ślicznym piesełkiem, chyba chartem angielskim, więc piesek szczuplutki. Wytacza się brzuchaty rodak z piwem i od razu komentarz „Co to za szczurek?” Po co? Po nic, po prostu nasza polska podpierdolka.

Tęsknię za Kanadą. Nie za krajobrazami, choć piękne, ani za czystym powietrzem, choć smog dusi.

Za ludźmi. Którzy nie znając polskiej podpierdolki są po prostu mili. Życzliwi. Zaciekawieni turystami i serdeczni. Pomocni.

Można powiedzieć, że za słabo znam język i może nie chwytam nieżyczliwych uwag. Ale moje dziewczyny spędziły w Vancouver rok i nie spotkały się z żadnym wrogim komentarzem. A one język znają świetnie.

Pytam Was. Bywacie w różnych krajach, znacie języki.

Czy gdzie indziej występuje zjawisko podpierdolki? Czy to nasz swojski produkt, zupełnie jak śliwowica łącka i disco-polo?

I mam pewną propozycję. Pamiętacie Jeżycjadę i akcję ESD? Eksperymentalny Sygnał Dobra?

To działamy, plis.