Mieć światło, być światłem

04 sie Mieć światło, być światłem

Bardzo piękną myśl znalazłam ostatnio w książce Agnieszki Maciąg „Pełnia życia” o tym, że kobieta jest światłem, a mężczyzna może co najwyżej mieć światło. Czyli być z kobietą i poprzez nią zyskiwać dostęp do światła. Jest to wersja dla heteronormatywnych, nie wiem jak by się do tej myśli odniosły pary homoseksualne.

W wersji hetero szalenie mi ten pomysł pasuje. I bardzo współgra z moimi rodzinnymi historiami.

Jedna z moich babć była pogodnym, delikatnym, ale nieugiętym płomykiem, czego dobitne dowody dawała w sytuacjach ekstremalnych, w czasie wojny i po niej. W czasach pokoju niestety pozwalała się przytłumiać przekazom kultury patriarchalnej, która źródła siły upatruje w mężczyznach. Tym sposobem babcia, pracując na fermie kurzej, w ogrodzie i w domu jak dziki wół, dawała sobie wmawiać, że to dziadek jest żywicielem rodziny. Paradne, doprawdy.

Moja babcia czarownica, stawiająca karty, śpiewająca smutne dumki i piekąca najlepsze torty na świecie. A ten buc śmiał jej powiedzieć, że mu jest „kulą u nogi”.

Druga płonęła jasno, głównie płomieniem gniewu, bo jako gorliwa katoliczka, oddała swoje życie powinnościom związanym z dziećmi i domem i czuła się życiowo niespełniona, mimo, że z obowiązków wywiązała się wzorowo. Pamiętam jak nas z mamą kiedyś zadziwiła gorzką refleksją, że „życie jej się nie udało”. Czwórka niegłupich dzieciaków, posłuszny mąż, wszyscy chodzą jak w zegarku, a jej się życie nie udało. Why?? Ale nigdy nie zakwestionowała systemu, w którym wyrosła i dla swojej córki i wnuczek chciała tego samego.

O mamie pisać nie będę, bo czyta, powiem wam tylko, że gdyby ten reflektor zgasł, to tata byłby w życiu zagubiony jak przysłowiowa Andzia w parku.

Do czego zmierzam? Ano do tego, że wychowane przez patriarchat często upatrujemy źródła siły w mężczyznach. Ba, czasem nawet uważamy, że nasze życie nabierze sensu, kiedy ON się pojawi i łaskawie obdarzy nas swoją uwagą, troską i miłością. Bo my to jesteśmy jak to zero w Lotto, przed którym musi stanąć jakaś liczba.

Tymczasem jest dokładnie odwrotnie. To my jesteśmy źródłem mocy. Trzeba tylko po nią w sobie sięgnąć.

Kultura patriarchalna zawłaszczyła kobiety, boi się kobiecej mocy i stara się odebrać kobietom prawo do stanowienia o sobie. Duchową emanacją tej kultury jest u nas KK, który kobiet wręcz nienawidzi i uważa za godne jedynie służenia mężczyznom na wszelkie sposoby. W kościele to mogą sobie co najwyżej sprzątać. Przyznam, że tłumy gorliwych katoliczek to dla mnie zjawisko zadziwiające. Syndrom sztokholmski, słowo daję. Zresztą, inne monoteizmy podobnie. To był w ogóle super pomysł, szacun, chłopaki. Człowiek potrzebuje religii, to ustalmy sobie, że jest jeden Bóg i on jest facetem. Szach mat, głupie baby.

A mądre to sobie spalimy na stosie.