Córki matek i córeczka tatusia

09 sty Córki matek i córeczka tatusia

Agnieszka Osiecka jest moim niedoścignionym ideałem od zawsze. Piękna, utalentowana i niezrównoważona emocjonalnie poetka. Czegóż chcieć więcej?

No otóż mężczyźni na ogół chcieli. Nawet mądry Jeremi Przybora, niezrównany Starszy Pan, miał do niej pretensje, że mu romansu nie okrasza przygotowaniem śniadań i prasowaniem koszul.

Zjawisko niedoboru naturalnego ma, rzecz jasna, psychologiczne podłoże i zajęli się nim amerykańscy naukowcy.

Otóż psychologia dzieli kobiety na córki matek i córki ojców i okazuje się, że do tradycyjnego małżeństwa, czy też związku, nadają się raczej te pierwsze, bo pogodnie i z ochotą wypełniają „kobiece obowiązki”.

Piszę w cudzysłowie, bo jestem typem wybitnie drugim i „kobiecość” owych obowiązków bezustannie kwestionuję.

Typ drugi, czyli córeczki tatusia, według tej typologii nadają się raczej na kochanki, bo obowiązki domowe je nudzą i nużą, za to świetnie się z nimi jeździ na wycieczki do Paryża.

Genialna Agnieszka wyróżniła jeszcze typ dodatkowy, czyli „męczennice miłości”, do którego samą siebie zaliczała. Są to niewiasty wrażliwe, dla których miłość stanowi źródło duchowych uniesień, ale i cierpień, a z tego to już prosta droga do artystycznego natchnienia. Są to te z naszych koleżanek, które przy łóżku ukochanego zostawiają liścik takiej treści: „Wybacz. Odchodzę do Piotra, z nim będzie mi gorzej.” Czy coś w tym stylu. Czują, że kochają prawdziwie, kiedy cierpią i nie chcą z tym iść na terapię, tylko piszą wiersze.

Co z tego dla nas, drogie Wiedźmy?

No, dobrze jest mniej więcej się zorientować, do którego typu się zaliczamy. I pod tym kątem dobierać sobie towarzystwo naszych sympatycznych kolegów.

To znaczy córki matek mają ten wybór szerszy, bo na gospodarną dziewicę chętnie zapisze się prawie każdy. Najwyżej potem dzwoni z Paryża czy już obiad gotowy i przeprosić, że zebranie się przedłużyło w pracy.

My, czyli córeczki tatusia, mamy gorzej. Dlatego bardziej uważnie powinnyśmy się rozglądać po rynku matrymonialnym, jeśli w ogóle chcemy kogoś na stałe. Bo możemy nie chcieć i wtedy hulaj dusza, od Hongkongu po Zanzibar, bo na chwilę i do seksu zawsze się kogoś znajdzie.

Ale zakładając, że chcemy, bo „płocha czieławieku, kagda on adin”, to należałoby wziąć pod uwagę własne uwarunkowania. Oraz pewne ograniczenia płci przeciwnej, bo mężczyznom jakoś trudno rozstać się z wizją przynajmniej trzech posiłków dziennie.

Wpadłam na kilka rozwiązań.

Szef kuchni byłby całkiem niezłym rozwiązaniem pod warunkiem, że nie przeraża nas mężczyzna z nożem.

Bardzo Bogaty Biznesmen dawałby gwarancję zatrudnienia służby domowej, ale będzie zajęty robotą i będziemy z nudów musiały przyprawiać mu rogi.

Wiem! Mam!

Jest jedno genialne rozwiązanie, które pozwoli na sielankowy żywot, zapewni towarzystwo i znakomitą obsługę.

Żony mi trzeba. Żony.