Ja myślę, że czuję 2

26 sty Ja myślę, że czuję 2

Tak zaczynał zdanie mój mąż, kiedy wracałam z kursu Gestalt i pytałam go o uczucia. Jak większość mężczyzn był od dzieciństwa uczony ukrywania emocji, bo „mażą to się baby”. A chłopaki nie płaczą, wiadomo. Nawet mamy taki film.

Kasia Miller przytacza na warsztatach zabawną rozmowę z klientem, który uważał, że nic nie czuje, bo akurat nie był w nikim zakochany, ani się na nikogo nie wściekał. Innych emocji nie znał.

Mój całkiem inteligentny przyjaciel, autor książki o lataniu był szczerze zdumiony, kiedy wspólna koleżanka uświadomiła mu, że MA EMOCJE. Pisałam już o tym.

Nasza kultura odcinała mężczyzn od emocji w procesie wychowania nie bez powodu. Chodziło, oczywiście, o wojny. Żeby dać się wytresować do zabijania nie znanych sobie ludzi w imię cudzych interesów trzeba stać się nieczułym.

A żeby samemu dać się zabić trzeba wyłączyć najbardziej pierwotny z instynktów, instynkt przetrwania.

Tu się na chwilę zatrzymajmy i oddajmy hołd tym wszystkim chłopakom, którzy zasłonili własnym ciałem swoje dziewczyny w czasie strzelaniny w kinie w Stanach. Zawsze są dwie strony medalu.

Przez całe wieki mężczyźni mieli społeczne przyzwolenie do okazywania w zasadzie dwóch emocji: pożądania i złości. Nawet nie miłości, chyba, że byli trubadurami. Kochanie własnej żony było raczej w złym tonie, dzieci trzymało się krótko, a dla kochanki „płonęło”. Umiłowanie mogło ewentualnie dotyczyć Ojczyzny.

Dozwolona była złość, wściekłość, agresja. Chłopak miał umieć się bić, nie dać sobie w kaszę dmuchać i pokazywać kto w rodzinie nosi spodnie.

To straszne kalectwo. I ono obraca się przeciwko nam. W badaniach socjologicznych postawiono kobietom pytanie, co zrobiłyby w świecie bez mężczyzn. Najwięcej lajków zebrała odpowiedź, w której autorka napisała, że mogłaby wreszcie biegać wieczorem  W OBU słuchawkach. Zamiast z jedną wyciągnięta, nasłuchując czy ktoś za nią nie idzie. Nie taki sobie ktoś. Mężczyzna.

Boimy się męskiej agresji i mamy powody. Padamy ofiarami gwałtów, przemocy domowej i ulicznej.

Dobrze byłoby połączyć w końcu kropki i odpowiedzieć sobie na pytanie- dlaczego mężczyźni tak często wpadają w gniew? Nie usprawiedliwiam ich, mówię tylko, że uczymy chłopców wyrażania KAŻDEJ nieprzyjemnej emocji złością. Męska złość jest akceptowana społecznie. Ba, jest gratyfikowana. Utożsamiana z dzielnością.

Kobieta złoszcząca się w pracy będzie uważana za histeryczkę lub jędzę. Drący mordę szef jest po prostu stanowczy.

Facet czy się boi, czy się wstydzi, czy czuje niepokój, robi jedno- wścieka się. Obserwuję to teraz w domu, kiedy ciężko zachorowała matka mojego męża. Tygrys przeżywa całą gamę emocji, ale na zewnątrz głównie się wścieka. Przed chwilą na hałasujący czajnik. Biedny czajnik ledwo uszedł z życiem.

Co z tego dla nas drogie Wiedźmy?

Bez nas ani rusz. Jeśli ich nie nauczymy inaczej, to sami na to najprawdopodobniej nie wpadną. Może już nie uda się zmienić tych starszych. Ale zanim powiesz do syna „przestań się mazać” to się trzy razy zastanów. Uznaj jego emocje, a potem pomóż mu je opanować. Prawdziwa odwaga to opanowanie strachu, a nie zaprzeczenie, że się go czuje.

Nie chodzi o to, żeby wylać dziecko z kąpielą i wychować armię rozchwianych emocjonalnie maminsynków.

Ale może gdyby nie ta socjalizacja mężczyzn do gniewu, to nie musiałybyśmy się bać biegając wieczorem po parku. Ja wiem, testosteron robi swoje, chłopcy są bardziej agresywni z natury niż dziewczynki.

Ale to wychowanie wypuszcza dżina z butelki.