Światowy Dzień Niemarnotrawnej

24 lut Światowy Dzień Niemarnotrawnej

Wczoraj był światowy dzień depresji i jak napisałam na wallu, ja się nie wypowiadam, bo pochodzę z rodziny, w której w choroby psychiczne się nie wierzyło, a za antidotum na spleen i chandrę uważało się umycie wszystkich okien w domu.

I nawet potwierdzona diagnoza dwubiegunówki mojej cioci nie uchroniła jej przed dobrymi radami typu „weź się w garść”. Czasem brała, a czasem kończyła w pasach na psychiatrii, ale to drugie „czasem”  było wstydliwie ukrywane przed światem i przede mną. Ciocia w fazie euforii była urocza, przezabawna i jeździła do ministra taksówką załatwiać Ważne Sprawy. W fazie depresji trafiała na leczenie, albo piła. Potem piła już w obu fazach i w końcu serce nie wytrzymało.

Ja w młodości co i rusz planowałam spektakularne samobójstwo, ale jakoś zawsze w końcu robiło mi się szkoda wakacji.

Z prawdziwą depresją wylądowałam u psychiatry dopiero po drugim porodzie, ale dał mi takie leki, że odkleiłam się od rzeczywistości na 36 godzin, a jako matka noworodka nie mogłam sobie na takie efekty leczenia pozwolić.

Więc „wrzuciłam to wszystko do zlewu, bez gniewu, doktorze, bez gniewu” i wzięłam się w garść. Może to nie była prawdziwa depresja, ale taka była diagnoza specjalisty.

Może to było tylko przeciążenie obwodów obowiązkami, powinnościami i spełnianiem oczekiwań.

Niemniej jednak, wzięłam się w garść, bo nie widziałam innego wyjścia.

Stąd mój postulat. Ja nie odmawiam troski i uwagi potrzebującym tego świata, wszystkim chorym, depresyjnym i rozwalonym życiem. Życie czasem boli. Czasem tak boli, że niektórzy wolą nie żyć.

Ale zauważmy też czasem tych, którzy jednak biorą się w garść. Żadna przypowieść ewangeliczna nie wkurwiała mnie tak, jak przypowieść o synu marnotrawnym. Bo zawsze w tyle głowy kołatała mi się myśl, jak musiał się czuć ten syn porządny, kiedy tatuś tak się rozczulał nad powrotem marnotrawnego?

I jeszcze drugi wkurwiający tekst, o tym, że „większa radość w niebie z jednego nawróconego niż z 10 sprawiedliwych”.

Serio?

To po jaką cholerę być pracowitym, ambitnym czy biorącym się w garść? Po co dotrzymywać umów, terminów i wywiązywać się z obowiązków?

Więc chociaż uważam, że depresja kliniczna to choroba i należy chorym udzielić pomocy, to marzę o Dniu Tych, Którzy Wzięli Się W Garść, o dniu Dziecka Niemarnotrawnego i Dniu Tych, Którzy Nie Zawodzą.

Nam też bywa ciężko. Nie budzimy się codziennie pełni energii i miłości do świata i ludzi. Czasami tak zaciskamy zęby, że aż pęka nam szkliwo.

Ale wiemy, że inni na nas liczą. Że zrobimy, załatwimy i się zaopiekujemy.

Zarobimy, zbudujemy, zaopatrzymy.

Mimo chandry, czy gorszego dnia, będziemy punktualni i niezawodni.

Cześć nam i chwała.