Dzień Kobiet, a może całe życie?

07 mar Dzień Kobiet, a może całe życie?

W siermiężnym socjalizmie kobiety w Dzień Kobiet stały w kolejce żeby pokwitować odbiór goździka i pary rajstop. Młodzież się nie śmieje, tak było. Rajstopy były towarem deficytowym, kiedy „poszło oczko” to się nosiło do punktu repasacji pończoch żeby naprawili.

Poza swoim „dniem” kobiety stały też w kolejkach po mięso, masło, cukier, papier toaletowy, a potem to już po wszystko. I tak im życie mijało miedzy pracą, kolejkami i serwisowaniem rodziny. Niespecjalnie miały czas na rozwijanie osobistych pasji, ani na podróże. Zresztą jechać nie było dokąd, nikt nie miał paszportu, zostawały nieśmiertelne Mazury, albo góry. Ewentualnie wczasy FWP nad Bałtykiem, też z kolejki, co kilka lat.

Może dlatego starszym dorosłym lewicowość nieszczególnie dobrze się kojarzy, a na hasło „socjalizm” mają odruch wymiotny. Młodzież nie rozumie, bo zamiast historii w szkole uczą teraz religii.

Wracając do kobiet. Kiedy skończył się socjalizm i Joasia Szczepkowska ogłosiła to oficjalnie w telewizji, kobiety nie od razu zorientowały się, że opozycja sprzedała je Kościołowi przy Okrągłym Stole, spłacając w ten sposób swój dług i za przyszłe poparcie. Cieszyły się, że nie stoją już w kolejkach i mogą „brać swoje sprawy w swoje ręce”, z tym, że premierowi Mazowieckiemu chodziło tylko i wyłącznie o zakładanie jednoosobowej działalności gospodarczej i żeby nie oczekiwać odtąd od państwa zapewnienia zatrudnienia i pensji. A nie jakieś tam „sprawy kobiece”.

Sprawy kobiece dla styropianowych bohaterów nie były warte uwagi, ani powagi. Podlizując się Kościołowi odebrano kobietom prawo do aborcji na żądanie, zostawiając twór zwany „kompromisem aborcyjnym”, chociaż żadnym kompromisem to restrykcyjne prawo nigdy nie było. Stopniowo ograniczono dostęp do antykoncepcji dzięki zakłamanym medykom i obłudnym aptekarzom zasłaniającym się „klauzulą sumienia”, czyli czymś co z sumieniem i sumiennym wykonywaniem swoich obowiązków nie ma nic wspólnego.

Nawet mi się dalej nie chce ciągnąć tej smutnej opowieści o kraju, w którym pełnię praw mają tylko obywatele, z tym, że wyłącznie heteroseksualni, zaś obywatelki traktowane są jak inkubatory, twory pozbawione mózgu i wolnej woli.

Organizacje ultrakatolickie obecnie zaśmiecają pejzaż miejski swoimi urojeniami na temat płodów i ciąż i to byłoby śmieszne, gdyby nie było straszne.

Hitler też wielu ludziom wydawał się śmiesznym pajacem z wąsikiem, dopóki nie udowodnił dymami Oświęcimia i Dachau, że jednak jest straszny.

Wracając do kobiet.

Nie interesuje mnie obchodzenie Dnia Kobiet.

Nie potrzebuje swojego dnia. Potrzebuję całego swojego życia.

Życia, w którym nie będzie mnie dotyczył problem „szklanego sufitu” i „lepkiej podłogi”, kiedy zapragnę robić karierę zawodową.

Życia, w którym będę miała dostęp do edukacji seksualnej i antykoncepcji, a środki antykoncepcyjne będą refundowane. Zaś podpaski, tampony i inne artykuły higieniczne tanie lub darmowe.

Życia, w którym zadecyduję, czy chcę donosić nieplanowaną ciążę, albo planowaną, ale źle rokującą. Jakąkolwiek ciążę.

A jeśli zdecyduję się ciążę donosić, to moje państwo zapewni mi sieć żłobków i przedszkoli, żebym nie musiała ograniczać swojej życiowej aktywności do najbliższej piaskownicy.

Życia w kraju, w którym alimenty są sensownej wysokości i bezwzględnie ściągane. A alimenciarze ścigani co najmniej równie gorliwie jak demonstrujące kobiety.

A kiedy się postarzeję i zacznę chorować, to państwo, które przez całe moje zawodowe życie pobiera ode mnie składki i podatki, zapewni mi godne leczenie i opiekę, na którą będzie mnie stać.

Bo po to jest.

Państwo jest po to, żeby pomóc swoim obywatelkom i obywatelom rozwiązywać problemy, a nie po to, żeby ich wychowywać , karcić i uczyć chrześcijańskiej moralności.

Od tego sobie może być Kościół.

Państwo ma mi służyć.

Chyba o tym zapomniało.

Przypomnimy.