Wiedźmy rodzą się w ogniu

19 maj Wiedźmy rodzą się w ogniu

Bardzo mi się podoba książka Natalii de Barbaro „Czuła przewodniczka” i polecam też serdecznie dołączenie do Czułej Przestrzeni na fejsie, miejsca, w którym kobiety dzielą się swoimi historiami i przemyśleniami.

Uwielbiam swoją Dziką Dziewczynkę i nieźle dbam o maleństwo, ale jednej postaci mi w tej książce zabrakło, a nie wiem jak dla Was, ale dla mnie jest bardzo ważna.

Pojawia się wówczas, kiedy dwie poprzednie doznają krzywdy, która zapiera dech. Maleństwo dławi się od płaczu, a Dzika Dziewczynka siedzi w kącie i chlipie bezsilnie.

I wtedy przychodzi Ona. Wiedźma. Poprzedzana wyciem wichru i skowytem wilka. Z krukiem na ramieniu. Wściekła, że ktoś ośmielił się skrzywdzić Dziewczynkę i maleństwo. Gniew w czystej postaci i moc.

Tak, wiem, teraz w modzie jest sztuka wybaczania i ogólnie łagodność. Więc pewnie nieprędko dostąpię buddyjskiego nieba. Ale mnie Wiedźma przeniosła w swych ramionach przez różne mniejsze i większe piekła i nigdy jej nie zdradzę.

To ona wypycha nas na pochody, demonstracje i każe stawać do walki o nasze prawa. To dzięki Niej patriarchat wali się w proch i pył. To Ona nie potrafi pogodzić się z niesprawiedliwym traktowaniem i wykorzystywaniem.

To Ona szepce Wam do ucha, że Wasze życie należy tylko do was, a Wasze serce jest zbyt cenne by pozwolić je deptać komukolwiek.

Macie ją w sobie. Możecie sprawdzić. Obudzi się zawsze, kiedy ktoś spróbuje skrzywdzić wasze dziecko. Nie to wewnętrzne, znane z psychologii, ale to, które urodziłaś i jest źrenicą twojego oka.

Pamiętam, kiedy szłam kiedyś przez centrum handlowe i jakiś koleś niechcący potrącił twardą teczką główkę mojej kilkuletniej córki. Musiał zobaczyć Ją w moim wzroku, bo przepraszał i uciekał w popłochu. Przez jedną krótką chwilę poczułam, że mam chęć przegryźć mu gardło. Wilczymi kłami.

To ona niosła mnie kiedyś przez narciarski kurort, kiedy zakochana pierwszą miłością poczułam się oszukana i zdradzona. Nawet nie wiem jak zrobiłam kilka kilometrów z nartami na ramieniu. Wtedy chyba przyszła do mnie po raz pierwszy, a ja czułam się lekka, gibka i silna. I wkurwiona. Gotowa podpalić świat.

Ona nas zbiera z najczarniejszego dna rozpaczy i rozpala w naszych sercach dziki gniew. Pozwala zdobyć nieosiągalne i pokonać niepokonane. Tańczyć w ogniu.

W tych z nas, którym dobrze się wiedzie pewnie zasypia błogim snem, ale zawsze jest gotowa się obudzić.

Tylko nie wolno się jej wyrzec, bo kiedy wyrzekamy się prawa do swojego gniewu, tracimy siłę. Może i będziemy bardziej czułe , bardziej łagodne i wiecie, takie na zen polanie. Przyjemniejsze dla świata i ludzi.

Ale nie żyjemy na zen polanie, tylko w kraju, w którym kobiety są odzierane z praw i przytłaczane obowiązkami. Traktowane w najlepszym razie pobłażliwie, bo w gorszym zwyczajnie po chamsku. Bywamy zdradzane, opuszczane i oszukiwane. Krzywdzone i zastraszane. Wykorzystywane.

Potrzebujemy Jej.

Nie bój się, dziewczynko. Kiedy wejdziesz w ogień, Ona się obudzi.