Wszystko jest po coś

05 sie Wszystko jest po coś

Kolejny raz czytam o tym, że „nie ma przypadków” na jakimś „głębokim” portalu i już mnie skręca od tej pseudo duchowej papki. Też lubię mówić, że „nie ma przypadków, są tylko znaki”, bo to fajnie brzmi i dobrze obrazuje różne zabawne korelacje, ale okazuje się, że ludzie naprawdę w to wierzą.

Wynika to z komentarzy pod każdym takim intelektualnym objawieniem na dowolnej stronie. Te namaszczone „wszystko jest po coś”, „nic nie zdarza się bez przyczyny” i tym podobne.

No jasne, że nic nie zdarza się bez przyczyny, jak podpalę zapałką kupę suchego siana na strychu wiejskiej chałupy, to zapewne wywołam pożar. A jeśli w tym pożarze nieszczęśliwie ktoś zginie, to jestem temu winna. Ale to nie znaczy, że pożar przydarzył się Bogu ducha winnym ludziom po to, żeby pogłębili swoje życie duchowe i przekonali się o ulotności dóbr ziemskich.

A kiedy niewinną dziewczynę rozjeżdża autobus to niby gdzie tu mądry boski plan? A dzieci na oddziałach onkologicznych? Też są tam „po coś”? Tak, po chemię i naświetlania.

Biologiczni determiniści też przychylają się do tezy, że wszystko postanowione jest z góry, ale na tej zasadzie, że nasz mózg podejmuje decyzje na miliułamki sekund PRZED TYM nim zdamy sobie z tego sprawę. I te miliułamki spędzają im sen z powiek. Ale nie są dowodem na boski plan.

Natomiast te naiwne złote myśli o znakach i dobrej energii, która nad nami czuwa to jest takie pocieszanie się i zwyczajna postracjonalizacja.

Łatwiej znieść nam trudne sytuacje kiedy uwierzymy, że ogólnie to mają nas prowadzić „ku dobru” i wszystko to będzie miało swoje szczęśliwe zakończenie. Czasem ma, czasem nie ma, ale WOLIMY wierzyć, że ma.

Z faktu, że z taką wiarą łatwiej się żyje nie wynika, że ma ona jakieś uzasadnienie. Ludzie giną w wypadkach i umierają na straszne choroby, albo giną w wojnach i nie ma w tym żadnego sensu. Chyba, że sami temu jakiś sens nadamy.

Jeśli potrafimy wyciągnąć wnioski z własnych błędów to brawo dla nas. A kiedy nadajemy głębszy sens przydarzającym się nam nieszczęściom to świadczy to o sile naszego charakteru i giętkości umysłu, a nie kosmicznym czy boskim planie „prowadzenia nas ku dobru”.

Większość ludzi wcale nie wyciąga żadnych wniosków i swoje błędy replikuje po wielokroć nazywając to pechem i splotem nieprzychylnych okoliczności. Albo wszechświatowym spiskiem nieżyczliwych bliźnich.

Zwłaszcza celują w tym sympatyczni koledzy, bo dla faceta przyznanie się do błędu to taka rysa na męskości, że będzie brnął w najbardziej nieprawdopodobne wyjaśnienia żeby tylko nie przyznać, że coś spieprzył. Po prostu pech.

Koleżanki za to celują w doszukiwaniu się spisku nieżyczliwych. Znam taką, która robi jedną głupotę za drugą nie słuchając nikogo, ale ostatnią osobą, którą podejrzewałaby o złe intencje jest ona sama. Przecież nikt nie chce sobie zrobić źle? Polemizowałabym.

Jeżeli „wszystko jest po coś”, to najpewniej wyłącznie po to, żebyś się baranie jeden z drugim czegoś nauczył, choć lepiej w szkole niż na własnych błędach.