Nie pije, nie bije, nie zdradza

20 sie Nie pije, nie bije, nie zdradza

Z temperatury komentarzy pod moim wpisem o pani, która się rozwiodła po 42 latach małżeństwa wnioskuję, że temat wymaga dopowiedzenia.

Otóż, wbrew części czytelniczek (małej, ale jednak), nie uprawiam Victim Blamingu i nie o to w tym wpisie chodziło. Chodziło o tą dziwną dla mnie fiksację kobiet na punkcie zdrady. Że to dopiero istnienie kochanki uświadamia jednej żonie z drugą, że jednak w małżeństwie nie najlepiej się dzieje. Że to jest ten ostateczny i niewybaczalny kamień obrazy.

Może za dużo oglądam francuskiego kina, może mam zbyt lekkie podejście do tematu seksualnej niewierności, może nie powinnam kpić sobie z czegoś, co kto inny przeżywa jak najgorszą tragedię.

Ale długo już żyję. I mam bardzo wielu sympatycznych kolegów, którzy na własny rachunek podchodzą do tematu zgoła inaczej. Oczywiście, każdy z nich wolnościowy glejt przyznaje jedynie sobie, na użytek małżonki prezentując niezłomne zasady. I ta bidula święcie wierzy w opowiadane jej farmazony, a przy okazji różnych dyskusji zaperza się : „Gdyby mój mąż..” To by wyrzuciła natychmiast.

Mnie to bawi, kablem nie jestem.

Wracając do tematu. Uważam, że marniutkie mamy te wymagania. To nasze polskie „Nie pije, nie bije, nie zdradza”- to czego ty jeszcze kobieto, chcesz??!

Ile z nas usłyszało taki komentarz od babci, ciotki, mamy czy koleżanki?

To jest ta litania polskich błogosławieństw- nie pije, nie bije, nie zdradza..

Rozumiem, że kiedy z wojny wracali, to byli cudem wcielonym i jak mieli po dwie nogi i dwie ręce, to już właściwie niczego więcej od losu nie należało oczekiwać. Ale teraz?

Naprawdę wystarczy, że nie pije, nie bije, nie zdradza? A jak jeszcze pieniądze do domu przynosi to ho ho…

Cud natury po prostu, nic tylko pokłony bić.

Może sobie być niedostępny emocjonalnie, zajęty wyłącznie sobą i oczekujący obsługi. Nie interesować się dziećmi, nie pamiętać o rocznicach i imieninach, obrażać koleżanki. Wychodzić kiedy ma ochotę, ale reagować niezadowoleniem kiedy wychodzi ona. Nie starać się w łóżku, ani poza nim.

Wystarczy, że nie pije, nie bije, nie zdradza. Serio?

Nie analizuję specjalnie związków przemocowych, choć dobrze byłoby dziewczynki uczyć jak przemoc przynajmniej rozpoznać, bo większość nawet tego nie umie. Od walki z patologią są odpowiednie instytucje, fundacje i organizacje. Nie posiadam kompetencji i za wyrywna jestem.

Natomiast wiktymologia interesuje mnie jak najbardziej. Bo chociaż ofiarą może stać się w niesprzyjających okolicznościach każdy, to istnieje też coś takiego jak cechy czyniące nas podatnymi na zostanie ofiarami.

I nie chodzi o to żeby ofiary piętnować czy zawstydzać. Chodzi o wiedzę na temat tego, CO właściwie sprawia, że się ofiarami stajemy. Tylko prawda nas wyzwoli.

Jeśli wychowujemy dziewczynki wmawiając im, że są słabsze, że sobie same nie poradzą, a chłopców w poczuciu sprawczości to produkujemy ofiary.

Jeśli wychowujemy dziewczynki w braku poczucia własnej wartości to produkujemy ofiary.

Jeśli wychowujemy dziewczynki wmawiając im, że jedyna droga do spełnienia to zakochać się, wyjść za mąż i mieć dzieci to prawdopodobnie produkujemy następną ofiarę mitu romantycznej miłości.

A czasami mechanizm jest jeszcze mniej dostrzegalny.

Ot, wystarczy wmówić kobietom, że tylko one jako matki mogą prawidłowo zajmować się małymi dziećmi. A potem wysłać je na wieloletnie urlopy wychowawcze i zasiłkami wypchnąć z rynku pracy. Do przemocy ekonomicznej tylko krok.

Większość kobiet nie wyobraża sobie podziału opieki nad dziećmi po rozwodzie i walczy jak lwice żeby zostać główną opiekunką. Jeśli tatuś jest patologiczny ok. Ale dlaczego normalny mężczyzna nie mógłby zajmować się dziećmi w połowie? I mieć tym sposobem połowę szans na bycie dyspozycyjnym w pracy?

Łykamy komplementy o kobiecej opiekuńczości, łagodności i przeznaczeniu do „siania miłością” jak gęś kluski, a potem się nadziwić nie możemy, że zostajemy same z niepełnosprawnymi dziećmi czy chorymi rodzicami, bo mężczyźni czują się życiowo zwolnieni ze świadczenia opieki komukolwiek.

Skoro my to zrobimy lepiej?

No, ja też, kiedy chcę żeby Tygrys zrobił coś czego ja robić nie mam ochoty to mówię:

„Misiu, bo nikt tego tak dobrze nie zrobi jak Ty..”