Zajmę się tobą, kochanie

07 wrz Zajmę się tobą, kochanie

Pod ostatnimi postami na fejsie wrze, nie nadążam odpowiadać na komentarze, więc spróbuję zbiorczo.

Napisałam, że nie poważam kur domowych. I od razu odezwały się sprawiedliwe wśród narodów świata, że jak to tak można. Że skoro feminizm to prawo wyboru, to wszystkie wybory są równouprawnione. I jak ja mogę. Wstyd i żenada.

No jak coś robię to najwyraźniej mogę. I niezależnie od wszelkiej krytyki, nadal nie poważam. I zaraz powiem dlaczego.

Po pierwsze.

Mdli mnie od określenia, że kobiety, które nie podejmują pracy zawodowej i zostają w domu, robią to po to żeby „zająć się rodziną”. Czyli mam z tego rozumieć, że te, które pracują zawodowo i rodziny mają, to się nimi najwyraźniej „nie zajmują”. Obiady gotuje im kucharka, sprząta gosposia, pierze praczka z Portugalii. Dziećmi opiekuje się niania, a potem guwernantka. A te chciwe wydry pomykają do swojego wypasionego gabinetu i poświęcają się karierze. Serio? Musiałam gdzieś przegapić podniesienie średniej krajowej do 100 tysięcy.

No chyba, że chodzi o to, że te rodziny, którymi się pracujące żony i matki „nie zajmują” chodzą głodne i obdarte, a w ich domach jest syf i malaria. Dzieci są źle wychowane i się nie uczą, a kot ma pchły. I kto tu kogo obraża?

Po drugie.

To fakt, że feminizm walczy o prawo wyboru. I nie spieram się co do zasady, ani nikomu jego wyboru nie zabraniam i nie składam projektu obywatelskiego o przymusowe roboty dla niepracujących żon. Ale to nie znaczy, że każdy wybór MUSZĘ  uważać za równoważny i tyle samo wart. To trochę tak jak z wolnością słowa. Mogę walczyć o to żeby każdy mógł mówić co myśli, ale nie musi mi się podobać to co mówi. I nie muszę się z tym zgadzać. A jak powie, że dwa razy dwa jest pięć to nazwę go idiotą.

Natomiast jeśli zapyta „a ile ma być?” to pomyślę, że musi być najwyraźniej politykiem lub księgowym w dużej firmie państwowej.

Wracając do ad rema.

Nie uważam tych wyborów za równorzędne i zasługujące na taki sam szacunek i wolno mi uważać co chcę. Nikt nie musi się ze mną zgadzać, ani moich poglądów szanować.

Natomiast potrafię je uzasadnić.

Kobiety nie podejmujące aktywności zawodowej, a nie posiadające aktywów ani widoków na pokaźny spadek podejmują, moim zdaniem, ogromne ryzyko i wykazują się bezmyślnością. Naprawdę muszę ten pogląd podpierać statystyką rozwodów i zgonów? Proszę bardzo. Rozpada się już co trzecie małżeństwo. I jesteśmy krajem wdów. Mamy ich w Polsce 2,5 miliona. I bynajmniej nie wszystkie są w wieku emerytalnym.

Poza tym, to jednak pójście na łatwiznę. Skoro spora grupa kobiet jednak potrafi pogodzić pracę zawodową z obowiązkami domowymi to jakie świadectwo wystawiają sobie te, które nie są w stanie tego ogarnąć? Robią wszystko dwa razy wolniej? Nie potrafią nakłonić domowników do współpracy? Czy też podają na obiad potrawkę z przepiórek w płatkach róż, ich dzieci biegle mówią po chińsku, a one obrębiają ich sukienki brabancką koronką?

Uważam jeszcze, że marnują swój potencjał i nakłady poniesione przez społeczeństwo na ich edukację. Co może dać politykom pretekst do głupich pomysłów. Już teraz ta armia nieaktywnych zawodowo daje pretekst do tego żeby państwo zwolniło się z myślenia o sieci żłóbków i przedszkoli oraz zapewnieniu seniorom godnych warunków na starość. Bo przecież istnieje „niewidzialna” praca kobiet. I niepłatna. Ogromna część PKB, z której politycy skwapliwie korzystają udając, że o niej nie wiedzą.

Oraz  jestem zdania, że niepracujące matki kiepsko przygotowują swoje dzieci do wyzwań jakie postawi przed nimi życie w 21 wieku. Ponieważ dzieci rzadko słuchają tego co mówimy, natomiast bardzo dokładnie odwzorowują to co robimy. Wychowuje się przez przykład.

Ale tu się mogę mylić, bo może się zdarzyć, że fundamentalizmy religijne cofną nas mentalnie do średniowiecza, a wtedy perfekcyjne wykonywanie nudnych i żmudnych obowiązków domowych stanie się umiejętnością cenioną i powszechnie szanowaną.

Za to za umiejętność czytania będzie można trafić na stos.