Najbardziej wkurwiająca i jakże prawdziwa przypowieść

30 gru Najbardziej wkurwiająca i jakże prawdziwa przypowieść

Kiedy jeszcze zdarzało mi się odwiedzać przybytki kultu religijnego nieodmiennie wyprowadzała mnie z równowagi przypowieść o synu marnotrawnym.

Znacie? To posłuchajcie. Oto tatuś młodszemu z synów daje jego część majątku i ten go beztrosko przepuszcza, podczas kiedy starszy przykładnie pracuje w rodzinnym gospodarstwie. I kiedy utracjusz wraca bosy i głodny to nie żeby tam kazać mu wejść kuchennymi drzwiami i coś tam łaskawie podać. Nie, na cześć wracającego ojciec każe wydać ucztę, a kiedy pracowity syn zgłasza niejakie obiekcje słyszy pouczenie, że ma się cieszyć i nie podskakiwać.

W kościelnej interpretacji jest to przypowieść o miłosierdziu, w moim osobistym odbiorze ilustracja niesprawiedliwości do jakiej mamy chyba wrodzone inklinacje. Otóż nasz mózg najwyraźniej uwielbia skupiać się na osobach, które kolokwialnie mówiąc, mają nas w… nosie, a ignorować tych, z którymi nie mamy kłopotów. Powiedzenie „miej wyjebane, a będzie ci dane” nie wzięło się znikąd.

Rodzice faworyzujący to dziecko, które przysparza im więcej trosk to taki standard, że nie ma o czym mówić. Może jedynie o tym, że jeśli to Jaś i Małgosia, to ulubieńcem mamusi zwykle będzie niesforny Jaś, a nie obowiązkowa Małgosia. Nie znam przykładów niesfornej Małgosi i grzecznego Jasia, ale pewnie występują w przyrodzie.

Dziewczyna uganiająca się za tym właśnie chłopakiem, który ją kompletnie olewa, nie odzywa się tygodniami, żeby potem wpaść na szybki numerek to też popularne w przyrodzie zjawisko.

Tak samo dzieci szalenie tęskniące za nieobecnym tatusiem, który obiecuje złote góry, a potem zapomina o urodzinach i szkolnym przedstawieniu to smutna norma. I dużo mogłyby o tym opowiadać samotne matki, którym się głównie pyskuje i ma za złe. Bo są i się starają.

W ogóle bardziej skupiamy się na bodźcach negatywnych, a straty przeżywamy o wiele bardziej in minus, niż zyski in plus.

W udanej relacji na pięć pozytywnych komunikatów może ewentualnie przypadać jeden negatywny, przy proporcji 1 do 1 szykuj się na rozwód.

A przypomniało mi się to wszystko przy słuchaniu setnego przemówienia o tym, że szczepmy się, kochani, szczepmy, bo inaczej służbę zdrowia szlag trafi. Chorzy na covid okupują oddziały i respiratory, a większość z nich to niezaszczepieni.

A jak przyjdzie omikron to nas zje.

I teraz niech mi ktoś wytłumaczy, dlaczego z taką troską pochylamy się nad chorymi z koronawirusem, którzy nie chcą się chronić szczepionką, chociaż mogą, bo wolą wierzyć w alternatywną medycynę, a ignorujemy wszystkich tych, którzy pokornie czekają na przesuwane w nieskończoność badania i operacje na wszystkie inne choroby. Chory na raka nie ma alternatywy w postaci szczepionki, a wylewu, zawału czy udaru nie wyleczymy amantadyną w karetce krążącej godzinami od szpitala do szpitala w poszukiwaniu miejsca.

Olewamy tych, którzy w naukę i medycynę wierzą, na rzecz tych, których po wyleczeniu dziennikarze proszą o publiczne pokajanie się i gorzkie żale, że jednak szkoda, że się nie szczepili.

Do cholery, są dorośli, niech ponoszą konsekwencje swoich decyzji.

Czemu nie przywrócimy normalnych proporcji miejsc w szpitalach, a jeśli chorzy na covid przestaną się mieścić na dedykowanych im oddziałach, to niezaszczepionych nie odeślemy do domu z zapasem amantadyny i witaminy c lewoskrętnej?

Oraz solenną obietnicą, że będziemy się za nich modlić?