Nieposkromiona złośnica

15 sty Nieposkromiona złośnica

Kto się uczył w szkole ten pamięta zapewne w jaki sposób Szekspir opisuje wychowanie nieposłusznej małżonki.

Mówię, oczywiście, o przesławnym „Poskromieniu złośnicy” wyciskającym łzy śmiechu kolejnym pokoleniom.

Mnie nie wycisnęło. Temperowanie kobiecego charakteru za pomocą odmawiania jedzenia i ubrania jakoś mnie nie ubawiło. Możemy lubić Petruchia, zwykle grywanego przez sympatycznych aktorów, ale sama idea jest dosyć odstręczająca i jest zwyczajną demonstracją władzy. Petruchio zmusza niepokorną Kasię do posłuszeństwa, a ona nie tylko pokornieje, ale w dodatku z rozpędu zakochuje się w swoim poskromicielu. I odkrywa słodycze płynące ze zgodnego małżeństwa.

No cóż, moje drogie, właśnie za tym, jak się zdaje, tęsknią sympatyczni koledzy. Za władzą. O tym jest zakaz aborcji, wypychanie z rynku pracy i posyłanie po kawkę.

A także nieodparty pociąg panów do mansplainingu i pchania się do funkcji przywódczych w każdej politycznej formacji.

A przyszło mi to dzisiaj do głowy po przeczytaniu znakomitego wywiadu przeprowadzonego przez Krystynę Romanowską z dr Katarzyną Szumlewicz we Wprost. Dlaczego ani „całuję rączki”, ani „nigdy nie będziesz szła sama” kobietom nie pomagają? Wyjaśniamy – Wprost

Wywiad dotyczy bardziej tego, że nawet niby to wspierający kobiety koledzy z lewa wcale nie wydają się ich szanować bardziej niż ci z prawa, tyle, że się zorientowali, że na plecach kobiet bardzo wygodnie się żyje. Polecam.

Z samą tezą bardzo się zgadzam, choć uważam, że można sobie ten szacunek wywalczyć, jeśli ma się duszę wojowniczki.

Wielu mądrym kobietom się nie chce wojować i wtedy zaczynają opowiadać o „męskiej” i „kobiecej” energii, uciekają w swoje światy i kobiece, tajemnicze dla mężczyzn, rytuały. Coś jak marokańskie żony, które de facto rządzą w domu, ale zachowują pozory.

Mnie się chciało. Natura taka, po mamusi. Mamusia, kiedy została prezesem firmy podległej gminie, na jakieś mało merytoryczne uwagi wójta warknęła jedynie:

” Mogę rządzić krótko, ale niepodzielnie”.

I odkryłam ciekawą prawidłowość, może koleżankom się przyda. Mężczyźni są niezwykle biegli w wybieraniu sobie pola walki. Od dzieciństwa nastawieni na rywalizację, mają dużo większą wprawę. Opisałam to kiedyś na przykładzie zawodów w wbieganiu z paralotnią na wydmę piasku, w których kursant rzucił wyzwanie instruktorowi. Kursant był lepszy kondycyjnie, ale instruktor wiedział kiedy wiatr się odwróci i sam wciągnie go do góry.

Tak samo zachowują się w potyczkach z nami. Wybierają pole. Takie, na którym mają szanse dominować. Przedsiębiorca o znacznych dochodach będzie demonstrował swoje przewagi finansowe, filozof używał trudnych słów, a sportowiec zabierze cię na wyrypę w góry. Masz być pod wrażeniem.

Ze mną mają koledzy ten problem, że trudno mi zaimponować, bo i kasę mam własną, i oczytana jestem, i sporty rozmaite uprawiam. Raczej nie ma szans na poskromienie mnie ani pieniędzmi, ani błyskotliwymi metaforami. Tym bardziej ocenami urody, bo mam granitową pewność swojej atrakcyjności, a na najmniejszy ślad krytyki odpowiadam walnięciem na odlew po walorach adwersarza.

Zostałam więc zaklasyfikowana jako „element wywrotowy” i na ring wkraczają jedynie najbardziej odważni.

Demonstrując największe zalety.

Ja to nawet lubię i opisałam w poście „Jak się zakochać na wiosnę” oraz podałam stosowną odtrutkę.

Ważne żeby tego nie traktować całkiem serio i nawet jeśli endorfiny zaleją nam czułe serduszko, to lepiej zachować trzeźwy umysł. A z tym mamy problem, ewolucyjne mechanizmy się kłaniają.

Pal sześć, jeśli zjawisko dotyczy jednego ukochanego, a resztę oglądamy i oceniamy całościowo. W młodym wieku mamy z tym problem i słusznie zżymał się bodajże Boy- Żeleński na zwyczaj wydawania młodych panien w karnawale, kiedy mógł im zakręcić w głowie byle fircyk jeśli dobrze tańczył.

Dojrzewając dobrze jest nauczyć się dostrzegać te mechanizmy i filozofa odpytać o dochody, przedsiębiorcę zabrać na rower górski, a sportowca do teatru.

To co nie najgorzej sprawdza się w romansach niekoniecznie dobrze nam służy w tak zwanym życiu społecznym.

Przestańmy pozwalać mężczyznom walczyć na znanym sobie terenie i wybraną bronią. Wybierajmy czas, miejsce i oręż.

Szalenie mi się tu podoba odpowiedź Natalii de Barbaro na męski zarzut „pani nie jest racjonalna”. Natalia odpaliła: „A pan nie jest intuicyjny”.

To co kobiece nie jest gorsze, a w dzisiejszych czasach wręcz lepsze.

Koledzy nie są intuicyjni, nie umieją w emocje ani w poziomą współpracę. Warto im to uświadamiać.

Może nie będą nas od tego bardziej kochali, ale przynajmniej szanowali.

Albo się bali. To lubię.