Matka, żona czy kochanka

17 lut Matka, żona czy kochanka

W zamierzchłych czasach był sobie taki serial „Matki, żony i kochanki”, na tamte czasy dość postępowy, bo dopuszczał możliwość, że dojrzała kobieta ma kochanka i męża, choć, oczywiście, przez jednego z nich musiała zostać opuszczona w potrzebie.

Polskie kobiety z uporem maniaczki wybierają przeważnie jedną z tych ról, choć mogłyby wszystkie, bo są energiczne i pracowite.

Otóż bowiem zaglądam ci ja sobie rankiem na grupę „Kobiety po 50″, która nieustannie dostarcza mi dowodów na to, że mądrość czasem przychodzi z wiekiem, ale przeważnie wiek przychodzi sam, a tam taki kwiatek:

” JAKIE MACIE SPOSOBY ABY ZMUSIĆ SWOICH MĘŻÓW DO BADAŃ PROFILAKTYCZNYCH?”

Zemdlałam mentalnie. Sam pomysł, że to ja miałabym pamiętać o JEGO badaniach profilaktycznych wprawił mnie w zdumienie, bo choć mężatką jestem od 30 lat, to jakoś nie usłyszałam nigdy pytania: „Kochanie, kiedy robiłaś sobie ostatnio cytologię?”.

Drugi pomysł, na ZMUSZANIE dorosłego faceta do czegokolwiek też zaskakuje, choć, rzecz jasna, próbuję czasem coś wymusić, ale na ogół z marnym skutkiem. Zazwyczaj przekonuję się, że inni dorośli ludzie zwykle robią to, czego sami chcą i to jest ok, bo sama też tak postępuję.

No i trzecia zawarta w tym krótkim zdanku idea. Że są sposoby na to żeby osiągnąć założony cel, trzeba tylko zostać mistrzynią manipulacji, tą przysłowiową szyją, która kręci przygłupawą głową. Głową, która nie wie, że dobrze jest na przykład dbać o zdrowie, a profilaktyka tańsza niż leczenie.

Wszystkie te złote myśli dowodzą, że przeciętna polska żona chętnie obsadza siebie w roli wszystkowiedzącej mamusi swojego mężczyzny, bez której on zginie jak Andzia w parku. Ileż w tym mimowolnej pogardy i protekcjonalizmu! Gratki.

No niestety, ja wysiadam, całe macierzyństwo zużyło mi się na dwie córki, a i to, szczerze mówiąc, miało ono syndrom dosyć krótkiej kołderki i babcia dzielnie sztukowała. Do dzisiaj to do niej dzwonią, kiedy chorują, bo wiadomo, że matka każe wziąć witaminę C i siebie w garść. Jak mnie roastują na rodzinnych spotkaniach, to wspominają, że kaszleć musiały w poduszkę żeby nie wkurzać matki budzeniem jej po nocach i nie dostać syropem po głowie.

Nie jestem z tego przesadnie dumna i pewnie wolałabym zostać w rodzinnych legendach Florence Nightingale niż Cruellą de Moon, ale już trudno.

Natomiast damski pomysł niańczenia dorosłych mężczyzn wydaje mi się mocno samobójczy, bo ustawianie się w roli mamusi w naturalny sposób ruguje nas z ulubionej przeze mnie roli kochanki, bo nikt normalny nie chce bzykać mamusi. Mamusię się szanuje i całuje po rękach, a nie robi jej minetę i o poranku prezentuje furkoczący wzwód.

Co do roli żony, też wciąż miewam wątpliwości, czy jest przesadnie opłacalna, bo wprawdzie jest z kim iść na Sylwestra, ale ja akurat nie lubię Sylwestra, bo zwykle wcześnie kładę się spać, żeby móc sobie oglądać świt. Za to oczekiwanie obiadu czy czystych ubrań wystarczająco długo wprawiało mnie w kosmiczne zdumienie żeby Tygrys ogarnął jak działa pralka i zwiedził wszystkie dobre knajpy w kraju. Poza towarzystwem z różnych oficjalnych okazji jest, rzecz jasna, jeszcze kilka korzyści, jak na przykład łatwo dostępny seks i to, że nie muszę prowadzić samochodu na długich trasach, ale nie jestem pewna czy akurat mnie do tego koniecznie potrzebne jest małżeństwo. Wniosek z tego taki, że pewnie go jednak kocham. To wiele wyjaśnia, bo na gruncie logiki teza o wartości małżeństwa nie daje się w dzisiejszych czasach obronić.

Pamiętam, że miałam kiedyś książkę z fizyki pod przewrotnym tytułem „Czy umiecie się dziwić?”, która miała w środku różne fajne spostrzeżenia z dziedziny nauk ścisłych.

No, ja nie tylko, że umiem.

Właściwie w stanie zdziwienia jestem nieustannie.

A Wy?