Ach my, beznadziejne matki

26 maj Ach my, beznadziejne matki

Z Okazji Dnia Matki zapewne, bo zazwyczaj bez okazji, możemy się dowiedzieć na stronie Zwierciadła, ileż to szkód wyrządzają matki swoim bezbronnym syneczkom. Linkuję artykuł: Jak związek z matką wpływa na dorosłe życie mężczyzny? – strona 1 – Zwierciadlo.pl

To znaczy ja nie, ja mam dwie córki, za co zawsze dziękuję niebiosom i konsekwentnie uważam, że córki to się ma w nagrodę, a synów za karę. Są, rzecz jasna, wyjątki i znam paru synów, których faktycznie warto byłoby mieć.

A ta reszta, to pewnie ci straumatyzowani przez matki, z wielu powodów, które Jacek Masłowski wylicza dzielnie w swym artykule.

Otóż, moje drogie, nawet jeśli zwyczajnie zachorujecie po porodzie, to wasz synek może mieć od tego problemy z poczuciem własnego istnienia. A już wszelkie błędy wychowawcze zaowocują wręcz życiową katastrofą.

Za mało obecna-koniec świata i problemy w związkach. Za dużo obecna-to samo. Mało opieki- katastrofa. Dużo opieki- wyuczona bezradność. I tak dalej, poczytajcie sobie, bo ja się straumatyzowałam. Nie wiem kiedy dojdę do siebie, ratuje mnie tylko myśl, że to inne są winne, nie ja.

Generalnie to już na porodówce powinni do becika z synem dołączać jakiś manometr mierzący poziom obciążenia syna obecnością/nieobecnością/emocjami/brakiem emocji matki. No, pamiętajcie, z syneczkiem jak ze szkłem, bo konsekwencje mogą być nieobliczalne.

Cóż może zrobić tatuś? Zdaniem terapeuty- niewiele. Co najwyżej- wspierać matkę i być „kontenerem na jej emocje”. Ale podobno mało która na to pozwala, takie już jesteśmy Zosie-Samosie.

Powiem Wam, że jak czytam kolejne artykuły o macierzyństwie, to wcale mnie nie dziwi malejąca dzietność. Właściwie to raczej jestem zaskoczona, że jeszcze ktokolwiek decyduje się podejmować ryzyko związane z rodzicielstwem. Zresztą zawsze mówiłam, że dzieci to mają ludzie nieodpowiedzialni, bo to za duża odpowiedzialność.

Jestem jednostką lubiącą ryzyko i życie na krawędzi zatem, ale to już wiecie.

Ale osobniczki bardziej ostrożne powinny się poważnie zastanowić i chyba to robią, bo dzietność spada katastrofalnie. Macierzyństwo to po prostu istne pole minowe i nie ma przebacz.

Mnie tam się udało, bo byłam za mało oczytana w kolorowej prasie, no i miałam córki, to wiele ułatwia.

W każdym razie, od dzisiaj, moje drogie, z wszelkimi pretensjami to do teściowej. Facet niczemu nie jest winny. To ta stara jędza go kochała za mało/za dużo, niepotrzebne skreślić.

Jeśli twój królewicz nie potrafi obsługiwać normalnego związku, ani zmywarki, to na pewno winna jest jego matka. Tatuś chciał coś zrobić, ale nie mógł. A on sam to już wcale, musisz go zrozumieć.

No sorry, moi kochani sympatyczni koledzy. Ja tego nie kupuję i konsekwentnie uważam, że trudne dzieciństwo może nas tłumaczyć co najwyżej do 40-stki, a potem wypadałoby się ogarnąć. Użyć własnego rozumu, przepracować ewentualne traumy i dojrzeć.

Zdaję sobie sprawę, że kobiety zostały wydelegowane do obsługiwania męskich emocji, ale niniejszym zwracam tę delegację i nie będę jej rozliczać w biurze od życiowych rozczarowań.

Ani usprawiedliwiać waszych zachowań krzywdami wyrządzonymi wam przez matki, pierwsze żony i okrutne kochanki.

Cenię Was, szanuję waszą inteligencję i życiowe kompetencje.

Dacie radę, chłopaki.